Kαλά Χριστούγεννα και καλή Χρονιά!

Αγαπημένοι μου φίλοι εύχομαι σε όλους σας Καλά Χριστούγεννα και

ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος!

Να περάσετε όλοι τέλεια στις γιορτές και εύχομαι σε όλους ΕΥΤΥΧΙΑ αυτό νομίζω τα περιλαμβάνει όλα. 

Και ας λέμε και μία καλημέρα που και που μπορεί να βοηθήσει.

Χρόνια πολλά.

Eις το επανιδείν!

Οι φωτογραφίες είναι από το google.

And the winner is......

Το πόσο χαίρομαι δεν λέγεται!
Θα ήθελα καταρχάς να σας ευχαριστήσω όλους για τις όμορφες ευχές σας και αν βγουν αληθινές έστω και οι μισές, θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο!

Σας ευχαριστώ πολύ!

Εύχομαι για όλους το 2015 που μας κοιτάει περίεργα, να είναι καλό μαζί μας, γιατί το 2014 μας πίκρανε λιγάκι.

Λοιπόν στα δικά μας, τα χαρτάκια ετοιμάστηκαν, μπήκαν στο μπολάκι και ένα μαγικό χεράκι τράβηξε το μαγικό χαρτάκι.

Αnd the winner is.......

Kαι όποιος δεν κατάλαβε, γιατί είμαι και άχρηστη στις φωτογραφίες, είναι η:

Αριστούλα!

Λοιπόν πρώτα από όλα να σας πω ότι χάρηκα πάρα πολύ, γιατί είναι ένα κορίτσι που ξέρει μόνο να δίνει και είναι μοναδικό στις μέρες μας, πιστέψτε με!
Την αγαπώ πολύ και ελπίζω το δώρο μου να την κάνει να χαρεί.
Μετά όμως είχα και ένα άγχος.
Τι να κάνω δώρο Παναγία μου σε ένα πλάσμα που φτιάχνει τέτοια αριστουργήματα!
Προλαβαίνω να μάθω ντεκουπάζ, να μάθω να ζωγραφίζω, να μάθω shabby chic;;
Αγχώθηκα η γυναίκα.
Τέλος πάντων, επειδή είμαι εντελώς άχρηστη, δεν θα είναι κάτι χειροποίητο (μην ξεφτιλιστούμε κιόλας), ελπίζω να της αρέσει, της το στέλνω με όλη την αγάπη μου και εύχομαι το 2015 να της φέρει ότι επιθυμεί.
Το αξίζει!
Πολλά φιλιά σε όλους, σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας και καλές γιορτές να περάσετε όλοι!

Χρόνια μου πολλά!

Λοιπόν σήμερα έχω τα γενέθλιά μου!
Μην ρωτάτε τα πόσα κλείνω γιατί θα μελαγχολήσω(τα 37 κλείνω) μεταξύ μας όμως μην διαρρεύσει.
Λοιπόν επειδή εμένα μου αρέσει πάρα πολύ, σαν ανάποδος άνθρωπος που είμαι, να κάνω δώρα και όχι να παίρνω στα γενέθλιά μου, θα σας κάνω ένα δωράκι.
Θέλω τόσο πολύ να πω ένα ευχαριστώ για την παρέα τόσο καιρό, τις όμορφες κουβέντες, τα ντεκουπάζ της Αριστέας, τις αναζητήσεις (πολλές φορές θεότρελες) της Πέτρας, τα χαστούκια της Κανελλάκη ΜΟΥ, τον Ακυβέρνητο τύπο που συμπληρώνει τα χαστούκια της Μαρίας, τα κατορθώματα του έρωτά μου του Μάριου, τα χειροποιήματα των κοριτσιών μου Νικόλ, Κλαυδία ,Ρουλάκι, τους πανέμορφους διαγωνισμούς της Φλωρίτσας, τις ξεναγήσεις του φίλου μου του Ντένη και του Πιγκού, τις καταπληκτικές φωτογραφίες της Μαρίας και της Μαρίας, τα θεότρελα κείμενα της Χristin και όλων όσων έχουν περάσει από εδώ και έχουν ζεστάνει τον χώρο μου με την παρουσία τους.

Σας ευχαριστώ όλους!!

Θα γίνει μία κλήρωση για όσους περάσουν από αυτή την ανάρτηση και ένα τυχερός θα πάρει ένα σούπερ δώρο.
Δεν θα κάνω τα ντεκουπάζ της Αριστέας καλέ, ούτε καν, είμαι εντελώς άχρηστη σε τέτοια.
Θα είναι ένα δώρο όμως με όλη μου την αγάπη, το οποίο θα δείξω σε άλλη ανάρτηση μετά την κλήρωση.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους.
Ε και εννοείται γενέθλια χωρίς γλυκάκι δεν γίνεται, διαλέξτε έχει για όλα τα γούστα!

Καλές γιορτές να έχετε όλοι με υγεία και χαρά, μέσα από την καρδιά μου!

Γιατί μαμά;;

Θα ερχόταν κάποια στιγμή που θα γινόταν και αυτό.

Έρχεται που λέτε μια μέρα η κόρη μου και μου λέει

«Μαμά ποιος είναι ο κος Γεωργιάδης;;;»

Συγκοπή εγώ!

Προσπαθώ να πάρω το πιο γλυκό μου ύφος γιατί έχω ανεβάσει 20 πίεση μόνο με το άκουσμα του ονόματος και λέω:

«Γιατί γλυκιά μου ρωτάς, που άκουσες για αυτόν;» (Πως έμπλεξε το παιδί μου;;;;)

«Μαμά έχω ακούσει από μεγάλους και από κάποιον δάσκαλο στο σχολείο, ότι κάνει πολύ άσχημα πράγματα  αλλά επειδή μου έχεις πει να μην πιστεύω ότι ακούω ήθελα να σε ρωτήσω, είναι αλήθεια;»

Παναγία μου τι να πρωτοπείς σε ένα παιδί 10 χρονών.

Μα βέβαια την αλήθεια.

Όχι βέβαια με τον τρόπο που θα ήθελα να την πω, γιατί είναι μόνο 10, αλλά την αλήθεια!

Άρχισα λοιπόν να της εξηγώ για όλα αυτά τα ωραία που λέει και κάνει ο «κος» και οι φίλοι του και έχει κάτσει το παιδάκι μου και με κοιτάει με το στόμα ανοιχτό και απόλυτη αφοσίωση.

Εγώ τα λέω και όση ώρα τα λέω, νιώθω μια φούντωση και προσπαθώ με το ζόρι να κρατηθώ να μην βρίσω.

Σε όλη την διάρκεια της συζήτησης λοιπόν είχε ένα βλέμμα απορίας που το φοβόμουν πολύ, μην με ρωτήσετε γιατί.

Μάλλον γιατί ένιωθα άβολα και σαν να έρχεται κάτι κακό.

Μόλις τελείωσα με τις ταπεινές μου εξηγήσεις, μου ήρθε λοιπόν το κακό που φοβόμουν!

«Μαμά να σε ρωτήσω κάτι; Δημοκρατία δεν έχουμε;»

«Ναι Στελλάκι μου δημοκρατία έχουμε»

«Και γιατί αφού έχουμε δημοκρατία και ψηφίζουμε όποιον θέλουμε και όποιον είναι καλός, δεν σταματάμε να τον ψηφίζουμε να μην ξαναγίνει ποτέ πολιτικός;

«Aφού όλοι έχουν παράπονα από αυτόν το κο γιατί δεν κάνουν κάτι να φύγει;»

«Έτσι δεν θα μπορεί να κάνει κακό πια σε κανέναν και θα φέρουμε κάποιον καλύτερο στην θέση του»

Εγώ με το στόμα ανοιχτό σαν να με χτύπησε κεραυνός και η μικρή να περιμένει απάντηση με ένα βλέμμα τόσο διαπεραστικό που ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Αισθάνθηκα σαν να ήμουν στο εδώλιο και έπρεπε να απαντήσω αλλιώς θα καταδικαζόμουν.

Πείτε, όχι πείτε σας παρακαλώ τι θα απαντούσατε σε αυτό το παιδί και σε όλα τα παιδιά που σε ξεγυμνώνουν με τον πιο απλό τρόπο σκέψης και τον πιο αγνό.

Μήπως είναι τόσο απλό τελικά;

Μήπως;

Ειλικρινά δεν ξέρω πείτε και εσείς τι θα απαντούσατε;

Σαν πλανόδιο τσίρκο!

Αχ Ελλάδα μου, είσαι ικανή για το πιο μεγάλο κακό και την πιο μεγάλη ευτυχία την ίδια στιγμή!

Μπερδεμένη και εσύ.

Ικανή όμως είσαι να βγάλεις ξανά τέτοιους καλλιτέχνες, γιατί μου φαίνεται στέρεψες.

Καλό βράδυ σε όλους!

Η κηδεία μου, ή μάλλον η αποτέφρωση-γλέντι!

Λοιπόν η τρελή και μη εξαιρετέα Πέτρα ή αλλιώς πετροκόριτσο, είχε μια φαεινή ιδέα, να διαλέξουμε ποιο τραγούδι θα θέλαμε να ακουστεί στη κηδεία μας και πως θα θέλαμε να την σχεδιάζαμε (ότι να ναι, μην της πάτε πολύ κόντρα γιατί γυαλίζει το μάτι της τον τελευταίο καιρό).

Λοιπόν εγώ θα σας το χαλάσω, δεν θέλω κηδεία!!!!
Εκτός ότι έχω κάνει συμφωνία με τον Θεό και δεν θα πεθάνω ποτέ, δεν μου αρέσει και όλο το μυστήριο όπως γίνεται στην Ελλάδα.
Να έρχονται όλοι ντυμένοι στα μαύρα, να κλαίνε πάνω από το κουφάρι σου που το έχουν τοποθετήσει σε ξύλινο κουτί, να πληρώνονται οι παπάδες χρυσάφι για να σε ψάλλουν (που δεν μπορείς να το ακούσεις κιόλας) και μετά ο καφές της παρηγοριάς και για τους πιο παραδοσιακούς τραπέζωμα με ψαρόσουπα, ούτε καν!!!

Δεν θέλω να με θάψουνε σε ένα κουτί κάτω από το χώμα(άσε που έχω και κλειστοφοβία)
Θέλω να με κάψουνε!

Ελπίζω μέχρι την στιγμή που θα πεθάνω σε πάρα πολύ μεγάλη ηλικία (ξέρεις εσύ Θεούλη μου) να επιτρέπεται η αποτέφρωση.
Δεν θέλω ούτε πανηγύρια με συγγενείς που τους έχεις ξεχάσει προ πολλού, ούτε να υποβάλω το παιδί μου στο μαρτύριο της συγκαταβατικής κηδείας.
Κάψιμο, κάψιμο και ας είναι ενάντια στην θρησκεία μας.
Να μην μείνει τίποτα, ούτε κοκαλάκι.
Λοιπόν αφού το ζητάει ο οργανισμός της Πέτρας, το τραγούδι που θέλω να ακούγετε εκείνη την ώρα, είναι το μοναδικό και καταπληκτικό τραγούδι, του ανυπέρβλητου Μενιδιάτη 

Βάλτε Φωτιά και Κάφτε με.

Γιατί όταν θα φύγω θέλω όλοι να χαμογελάνε και όχι να κλαίνε!!

Βάλτε φωτιά και κάφτε με και κάφτε με και κάφτε με

Να χαρούνε οι εχθροί μου που τα βάλανε μαζί μου!!

Να δω τι θα κερδίσουνε στο Άδη σαν με ρίξουνε

Κι όμως θα τους περιμένω με ένα σίδερο αναμένο!

Χαχαχαχαχαχαχα!!
Από τώρα γελάω!
Ε ρε γλέντια που θα γίνουν στην αποτέφρωση!

Βάλτε φωτιά και κάφτε με και κάφτε με και κάφτε με

Να χαρούνε οι εχθροί μου που τα βάλανε μαζί μου!!

Ορίστε έτσι θα θέλω να φύγω από τον κόσμο αυτό για να πάω στον άλλο.

Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε όσοι θα είστε παρόντες και να ρίξετε και ένα γέλιο μέσα από την ψυχή σας.

Λοιπόν σε όλη αυτή την τρέλα επίσης συμμετέχουν, άντε να σας δω όλους:

Ρούλα http://roula-the-cat.blogspot.gr/
Αριστέα http://princess-airis.blogspot.gr/
Αγγελική http://skepseis.co.uk/wp/
Η blogger της διπλανής πόρτας 
http://dreamsmomentsthoughts.blogspot.gr/
Δέσποινα http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Γλαύκη Θα φιλοξενηθεί από μένα
Έλενα http://miakalimera.blogspot.gr/
Έλλη http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Ρούλα http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/
Μαρία http://mytripssonblog.blogspot.gr/Αλεξάνδρα http://womaninblogs2.blogspot.gr/
Κική http://ekfrastite.blogspot.gr/
Αθηνά http://sigatabga.blogspot.gr/
Ποδηλάτισσα http://podilatisa.blogspot.gr/
Αριάδνη http://mononai.blogspot.gr/
Χριστίνα http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/
Κλαυδία http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/

Βοήθειά σας σε όλους!!

Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει ετικέτα για αυτό το κείμενο, α ρε Πέτρα.

Κίτρινος φάκελος!!!

Λοιπόν η χαρά μου δεν περιγράφετε!!
Εχτές γύρισα από την δουλειά με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα.
Πολλές δυσκολίες, πολλές γκρίνιες, πολλές αναποδιές.
Από εκείνες τις μέρες που θέλεις να κρυφτείς στο σπιτάκι σου και να μην μιλάς σε άνθρωπο.
Γυρνάω λοιπόν με μαύρη καρδιά και σκέφτομαι ποιον θα σκοτώσω πρώτο την επόμενη μέρα και βλέπω ένα όμορφο κίτρινο φάκελο με το όνομά μου επάνω!!
Πω πω λέω το πετροκόριτσο το έκανε το θαύμα του και λες και είχε ραντάρ μου το έστειλε την πιο δύσκολη μέρα.
Το τι χαρά πήρα δεν μπορώ να σας το περιγράψω!!
Καταρχάς χάρηκα γιατί το δώρο δεν ήταν μπουχάρα 3 μέτρα, όπως είχα αρχίσει να φοβάμαι και όχι τίποτα άλλο που να την  βάλω σε 75 τετραγωνικά σπίτι.
Ανοίγω γρήγορα τον φάκελο και τι να δω.
Ενα βιβλίο, που για μένα είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί κάποιος να μου κάνει, ένα καταληκτικό μαγνητάκι με το δέντρο της ζωής, από τα τρελά μέρη που ταξιδεύει το τρελοκόριτσο, μια καταπληκτική κάρτα με αφιέρωση και ένας μοναδικός σελιδοδείκτης.
Η χαρά μου δεν περιγράφετε.
Είναι τόσο όμορφο να παίρνεις δώρο από κάποιον και μάλιστα από κάποιον που δεν έχεις γνωρίσει ακόμα από κοντά (το πιασες το ακόμα μουστάκια;;;).
Οτι και να πω θα είναι λίγο για να εκφράσω την χαρά μου για αυτό το δώρο.
Και πως τα κατάφερες βρε θηρίο και μου το έστειλες μια τόσο δύσκολη μέρα;; Ακόμα απορώ.

Γλυκό μου πετροκόριτσο να είσαι πάντα καλά και να κάνεις πάντα ταξίδια όμορφα (και εγώ να κερδίζω εννοείται).
Σε αγαπώ!!!

Σιγά που δεν θα σε έκανα πρωτοσέλιδο!Χαχαχαχαχα!!!

Οpenbook 15+1 bloggers Μια ιστορία αγάπης!

Πριν αρκετό καιρό λοιπόν, 15 κοριτσόπουλα και ένα αγόρι (και τι αγόρι) αποφάσισαν να ενώσουν τις φαντασίες τους, τα αισθήματά τους, τον χαρακτήρα τους.
Αποφάσισαν να γράψουν μια ιστορία, μια ιστορία αγάπης που ο καθένας θα έβαζε την προσωπική του σφραγίδα.
Πήγαιναν, και έρχονταν οι αναρτήσεις τους και τα σχόλια.
Έγινε κανονικό πανηγύρι που λέτε.
Γέλιο, θλίψη, πόνος προβληματισμός, διαφωνίες έντονα συναισθήματα, όλα μέσα σε μια ιστορία αγάπης που κάποια στιγμή η φίλη μας Χριστίνα είχε την ιδέα και την καλή διάθεση να την στείλει στον κο Φαρσάρη από την ανοιχτή βιβλιοθήκη openbook για να την κάνει βιβλίο και να την αναρτήσει.
Η χαρά μας τεράστια για αυτή την προσπάθεια της.
Και εννοείται η ευγνωμοσύνη μας άλλη τόση και για τον κο Φαρσάρη και για την Χριστίνα μας.
Το βιβλίο μας είναι έτοιμο, έχει αναρτηθεί και περιμένει να το διαβάσετε και να το κατεβάσετε εδώ.
Νομίζω πως θα σας αρέσει γιατί έχει μέσα λίγο από τον καθένα μας.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους δημιουργούς, τους επιμελητές από το opebook και όλους όσους θα μπείτε στην διαδικασία να κατεβάσετε και να διαβάσετε την όμορφη ιστορία μας.

Να γράφετε όλοι με παρέα είναι πολύ όμορφο τελικά.

Εν λευκώ..

Χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο η σημερινή ανάρτηση, απλά έτσι νομίζω ότι ζούμε όλοι τον τελευταίο καιρό!

Δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα!

Τα λέει η Νατάσσα για μένα.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει 
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος 
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση 
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος. 

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα 
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο 
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα 
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω 
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω 
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα 
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω 
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα... 

Τίποτα σημαντικό... 
Ζω μονάχα εν λευκώ....

Πες το!

Πες το πριν να να είναι αργά

Στο ζητάω έστω και για μια φορά

Εκεί θα μείνω, δεν θα πάω πουθενά

Φτάνει να το ακούσω, μια φορά

Μια φορά, μόνο μια φορά

Μην αφήσεις  να χαθούμε

 Γιατί μετά θα είναι πολύ αργά

Και δεν θα μπορώ να νιώσω τίποτα ξανά

Και αυτό, για πάντα θα πονά

Πες το!

Πες το και ας είναι μόνο μια φορά

Μην με αφήσεις να φύγω μακριά

Πες το!

Γιατί μερικές φορές είναι τόσο δύσκολο να πούμε μία μόνο κουβέντα, που ξέρουμε ότι είναι μέσα μας την νοιώθουμε, την σκεφτόμαστε και παρόλα αυτά την κρατάμε καλά κρυμμένη, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι είναι το κλειδί για τον θησαυρό.

Θα σωθούμε και θα σώσουμε αν την πούμε κι΄ όμως δεν το κάνουμε.

Γιατί;

Ποτέ δεν το κατάλαβα.

Ας την πούμε όποτε την έχουμε μέσα μας και ίσως κάτι να γίνει, ίσως πάρουμε την πιο καθαρή ανάσα που πήραμε ποτέ.

Γιατί μπορούμε!

Go back in time and maybe listen to my own advice.

I'd tell her to speak up, tell her to shout out,

Talk a bit louder, be a bit prouder,

Tell her she's beautiful, wonderful,

Everything she doesn't see.

Θα χάσει πολύ στην μετάφραση αλλά θα σας πω ότι όλες μας κορίτσια και γυναίκες μπορούμε να γίνουμε ότι θέλουμε και όποτε θέλουμε!

Αρκεί να μην αφήσουμε να μας λένε πως θα ζήσουμε!

Το αφιερώνω σε όλες μας!

Μια καλημέρα σε όλους!

Αγαπημένοι μου φίλοι καλημέρα σε όλους!!
Επέστρεψα στα πάτρια εδάφη.
Χαχαχα!
Μου έχετε λείψει πάρα μα πάρα πολύ!
Η αλήθεια είναι ότι είχα περάσει έναν πολύ δύσκολο χειμώνα και είχα μεγάλη ανάγκη για ξεκούραση και χαλάρωση.
Από ένα διάλειμμα.
Έμπαινα κάποιες φορές και σας διάβαζα αλλά έχω χάσει πάρα πολλά πράγματα.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα προλάβω και να αναπληρώσω τα κενά.
Δεν πειράζει όμως θα προσπαθήσω για το καλύτερο.
Το μέρος που πήγα μαγικό, οι άνθρωποι λες και έχουν βγει από άλλες εποχές, το τοπίο υπέροχο!
Οτι και να πω θα είναι λίγο.
Θα σας δείξω κάποιες φωτογραφίες για να καταλάβετε γιατί είχα χαθεί.

Υπό το φως της πανσελήνου!

Λίγο πριν πέσει ο ήλιος!

Η μασκώτ του μέρους!

Αυτό το μέρος σε τυλίγει μέσα του και δεν θέλεις να φύγεις.

Χαίρομαι όμως που γύρισα γιατί μου λείψατε πολύ.

Να έχετε όλοι ένα καλό Φθινόπωρο, να είμαστε όλοι αγαπημένοι και να προσπαθούμε κάθε μέρα μας να είναι καλύτερη από την προηγούμενη, με χαμόγελο!

Πολλά φιλιά σε όλους την καλημέρα μου!

Καλό καλοκαίρι!

Αγαπημένοι μου φίλοι καλησπέρα!

Λοιπόν επειδή έπιασαν οι ζέστες (λέμε τώρα) και επειδή έχω κουραστεί λίγο, λέω να διακόψω για λίγο καιρό, να πάω διακοπές, να χαλαρώσω, όσο μπορεί να χαλαρώσεις κανείς με ένα δεκάχρονο κορίτσι μέσα στην τρέλα βέβαια.

Εύχομαι σε όλους να περάσετε πολύ πολύ καλά, είτε φύγετε είτε μείνετε εδώ.

Προσωπικά αν μπορούσα θα πήγαινα διακοπές τον Σεπτέμβρη αλλά δυστυχώς δεν γίνεται.

Η Αθήνα τον Αύγουστο είναι τρέλα.

Σίγουρα κάποιες στιγμές θα μπαίνω να σας βλέπω δεν μπορώ και εντελώς αποχή, είπαμε μην πάθουμε και στέρηση!

Μέσα από την καρδιά μου να περάσετε πολύ πολύ όμορφα όλοι και θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Πολλά πολλά φιλιά σε όλους!!

Άλλος με την βάρκα μας!

Ο πίνακας είναι του Νίκου Λύτρα "Βάρκα με πανί"

-Σταμάτα να κατέβωωωω!!!!

-Αντε μωρή τρελή και άμα σταματήσουμε τι θα κάνεις, θα κατέβεις στην θάλασσα και θα περιμένεις την επόμενη βάρκα να περάσει;;;

Χαχαχαχαχαχαχα!!!

Όταν ήμουν εκεί γύρω στα 18 λοιπόν, έμενα στο πανέμορφο Ναύπλιο.

Μαζί με όλα τα άλλα τρελά που έκανα σε αυτή την πόλη με μία θεότρελη παρέα, κάθε μεσημέρι πηγαίναμε για καφέ.

Και που είναι το περίεργο θα μου πείτε.

Κάποια μέρα λοιπόν ήπιε μαζί μας καφέ ένας από τους γραφικότατους παππούδες  που έχουν βαρκούλα και σε πηγαίνουν βόλτα στο Μπούρτζι και σε κοντινές παραλίες.

Τον κεράσαμε τον καφέ του και μας πρότεινε να μας πάει μια βόλτα.

Αυτό ήταν!

Λατρέψαμε και τον παππού και την βάρκα του και κάθε μεσημέρι μετά τον καφέ, μας πήγαινε βόλτα με την βάρκα του.

Περιττό να σας πω ότι τα γέλια μας ακούγονταν μέχρι την άλλη μεριά του Ναυπλίου, κάθε φορά.

Μια μέρα λοιπόν ένα ελαφρύ αεράκι έκανε την  βαρκούλα μας  να χορεύει επικίνδυνα.

Ο ένας της παρέας είχε σκάσει στα γέλια, γιατί σχεδόν είχα κατουρηθεί από τον φόβο μου και νόμιζα ότι ήρθε το τέλος μου.

Να σας πω ότι η στεριά ήταν στα 5 μέτρα περίπου και είμαι δεινή κολυμβήτρια.

Εντάξει άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, πως γίνεται να είμαι δεινή κολυμβήτρια και να φοβάμαι την θάλασσα δεν ξέρω, ο ψυχίατρος θα μας πει σε άλλη ανάρτηση!

Κάποια στιγμή λοιπόν αρχίζω να φωνάζω σαν την Αστέρω όρθια στην βάρκα, σταμάτα να κατέβωωωω, σταμάτα να κατέβωωωωω!!

Έχουν πεθάνει όλοι στα γέλια και ο φίλος μου, που με το ζόρι κρατιόταν να μην κατουρηθεί από τα γέλια,( το γαϊδούρι) γυρνάει και μου λέει, που να πας μωρή τρελή, θα κατέβεις στην θάλασσα και θα περιμένεις να περάσει άλλη βάρκα να σε πάρει;;;

Παλάβωσες;;

Χαχαχαχαχαχαχα!!

Καταλαβαίνετε βέβαια ότι έγινα περίγελος και ακόμα με κοροϊδεύουν για το σταμάτα να κατέβω!

Οι βόλτες εννοείται ότι δεν σταμάτησαν, αν και κάθε φορά που ξεκινούσαμε έπεφτε το δούλεμα της αρκούδας, αλλά δεν με ένοιαζε ήταν από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωή μου και την θυμάμαι πάντα με πολύ γλύκα.

Ακόμα γελάω όταν το σκέφτομαι.

Αυτή λοιπόν είναι η συμμετοχή μου στην πρόσκληση του γνωστού πετροκόριτσου για το "άλλος με την βάρκα μας" και να ‘ναι καλά που μας έβαλε να θυμηθούμε ωραίες στιγμές.

Έτσι για να γελάμε και πότε πότε!

Είναι κανείς για βαρκάδα;;;

To γλυκό του κουταλιού!

Η φωτογραφία είναι από το ιντερνετ.

Κάθε φορά οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια πράγματα.

Η Ειρήνη πικραμένη να ζητάει την παρηγοριά στο γλυκό του κουταλιού.

Η Ειρήνη χαρούμενη να τρώει γλυκό του κουταλιού για να γιορτάσει την χαρά της.

Η Ειρήνη προβληματισμένη να προσπαθεί να βρει την λύση μέσα στο βάζο με το γλυκό του κουταλιού.

Το Ερηνάκι που έλεγαν όλοι στην γειτονιά.

Δύσκολη ζωή, περίεργη.

Αλλά και τόσο ενδιαφέρουσα.

Το Ερηνάκι μεγάλωσε σαν το αγριολούλουδο.

Ηρθε στην ζωή από μεγάλο έρωτα δύο ανθρώπων που την λάτρεψαν, αλλά η μοίρα αυτή η άτιμη, τα έφερε έτσι και σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε μόνη της.

Όλη η γειτονιά λάτρευε αυτό το παιδί για την παράξενη ομορφιά του, την καλοσύνη και το απίστευτο θάρρος του.

Ότι και να της συνέβη στην ζωή της το αντιμετώπιζε με μία απίστευτη δύναμη και φυσικότητα όπως αντιμετωπίζουν τα ζώα τις συμφορές τους, σαν κάτι το φυσικό.

Η Ειρήνη λοιπόν μεγάλωσε με όλη την γειτονιά,  ένα κορίτσι χαριτωμένο, με σκούρο δέρμα σαν σοκολάτα γάλακτος, μακριά κατάμαυρα μαλλιά και τεράστια μάτια στο χρώμα που έχει το μέλι.

Ένα περίεργο βλέμμα  ακαθόριστο σαν να σου λέει όποτε σε βλέπει, μην φοβάσαι  τίποτα, όλα θα πάνε καλά.

Όλος ο κόσμος την λάτρευε και οι κυρίες της γειτονιάς τσακώνονταν πια θα την πρωτοπάρει σπίτι της.

Και καθόταν με όλους  μια χαρά σαν να ήταν στο σπίτι της.

Η γειτονιά όλη ήταν το σπίτι της.

Όποτε την έστελναν για κάποια δουλειά έβγαιναν όλοι από τα μαγαζιά και φώναζαν ,

-Ερηνάκι έλα να σου δώσω καραμέλα,

-Ερηνάκι έλα να παίξουμε,

-Ερηνάκι έλα να σου πάρω πορτοκαλάδα.

Όμως δεν άκουγε κανέναν αν είχε να πάει σε δουλειά.

Στον μόνο πειρασμό που δεν αντιστεκόταν ήταν στα γλυκά του κουταλιού του κύριου Μάριου, στην γωνία του δρόμου.

Όποτε την φώναζε εκείνος τα ξέχναγε όλα.

Έτρεχε, καθόταν στο μοναδικό τραπεζάκι που είχε το μαγαζί του ο κος Μάριος  και το έτρωγε με απόλυτη ευχαρίστηση.

Πότε γλυκό σταφύλι ,πότε καρυδάκι ,πότε βύσσινο.

Όλα της άρεσαν, τα λάτρευε.

Είχαν όλα μια ιστορία να της πουν, που με την σειρά της την διηγιόταν σε όλο τον κόσμο.

Έφτιαχνε ολόκληρες ιστορίες για να σου περιγράψει την γλύκα και την γεύση του κάθε γλυκού.

Την είχαν μάθει όλοι την αδυναμία της για τα γλυκά του κουταλιού και την πείραζαν.

-Ερηνάκι τι γλυκό έχει το μενού σήμερα.

-Βρε Ερηνάκι με τόσα γλυκά θα πάθεις τίποτα.

-Ερηνάκι  πόσα γλυκά έφαγες σήμερα;

Η Ειρήνη όμως δεν έτρωγε μόνο τα γλυκά, είχε μάθει και τα έφτιαχνε κιόλας από την ηλικία σχεδόν των έξι.

Έμπαινε σε όποια κουζίνα της επιτρεπόταν και ξεκίναγε την ιεροτελεστία.

Την έβλεπες και νόμιζες ότι φτιάχνει μαγικό φίλτρο.

Μάζευε δίπλα της ότι χρειαζόταν για την συνταγή και ξεκίναγε σχεδόν με χειρουργική ακρίβεια την παρασκευή του γλυκού.

Το βλέμμα της όταν έφτιαχνε τα γλυκά της απόκοσμο, δεν είχε καμία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο.

Οι κυρίες κάθονταν και την κοιτούσαν για να δουν τι διαφορετικό κάνει και βγαίνει τόσο νόστιμο το γλυκό της και εκείνες δεν μπορούσαν να το πετύχουν.

Κανείς δεν ήξερε τι έκανε και τα γλυκά της έβγαιναν τόσο νόστιμα και μυρωδάτα.

Για την Ειρήνη ιεροτελεστία δεν ήταν μόνο η παρασκευή των γλυκών αλλά και ο τρόπος που τα έτρωγε.

Ήταν μόνο εκείνη και το γλυκό που είχε μπροστά της κάθε φορά, δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω της.

Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα, ούτε έννοιες ούτε στεναχώριες, ούτε παιχνίδι, τίποτα απολύτως .

Καθόταν απέναντι στο γλυκό της σαν να ήταν άνθρωπος που τις έπαιρνε όλες τις σκέψεις τις και τις της ξαναέδινε όταν τελείωνε.

Πολύς κόσμος έλεγε ότι κάποιος την είχε μαγέψει όταν ήταν μικρή.

Άλλοι έλεγαν ότι η μητέρα της έτρωγε μόνο γλυκά του κουταλιού όταν ήταν έγκυος.

Είχαν βγει πολλές ιστορίες  για το πάθος της Ειρήνης για τα γλυκά του κουταλιού.

Με ένα γλυκό του κουταλιού οι πίκρες της, με ένα γλυκό του κουταλιού οι χαρές τις, με ένα γλυκό του κουταλιού όλα στη ζωή της.

Μοναδικό κορίτσι το Ερηνάκι.

Σαν γλυκό του κουταλιού η ζωή της άλλες φορές γλυκιά, άλλες φορές ξινή, άλλες φορές λίγο πικρή σίγουρα όμως μοναδική!

Υ.Γ.  Το Ερηνάκι  είναι ένα κορίτσι αληθινό, που έφτιαξα από ιστορίες της γιαγιάς μου από την Σμύρνη και πήρε σάρκα και οστά στο μυαλό μου και στην φαντασία μου.

Το είχα αναρτήσει στο ΕΞΙ αλλά ένα γλυκό του κουταλιού, (μην ακούς Αριστέα) με έκανε να το ξαναθυμηθώ.

Ελπίζω να σας αρέσει!

Μπράβο στην Εθνική μας!!!

Χίλια μπράβο στην Εθνική Ελλάδος για την επιτυχία τους εχθές το βράδυ.Πραγματικά έπαιξαν πολύ καλά και άξιζαν να περάσουν στους 16.

Απίστευτη χαρά έχουμε όλοι και τους ευχόμαστε καλή συνέχεια!

"Αιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ΄ρθει ανάποδα ο ντουνιάς!!!"

Το ξανθό σπίτι!

Αυτό το σπίτι από μικρή που ήμουν, μου προκαλούσε δέος και φόβο μαζί.

Λαχτάρα να μπω μέσα αλλά και άγχος μήπως όταν μπω μέσα δεν είναι πια τόσο μαγικό όσο ήταν.

Ήταν στο μέρος όπου πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου σαν παιδί.

Στο τέλος του δρόμου που έμενα ανοιγόταν μία τεράστια πλατεία.

Η πλατεία που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε ατελείωτες ώρες.

Τεράστια στα παιδικά μου μάτια η πλατεία, όχι και τόσο τεράστια τώρα πια που την βλέπω με τα μάτια της ηλικίας μου, ότι και αν σημαίνει αυτό.

Εκεί που τελείωνε λοιπόν αυτή  η πλατεία επιβλητικό και πανέμορφο το ξανθό σπίτι.

Ξανθό σπίτι το έλεγα γιατί έτσι μου ήρθε κάποια στιγμή ξαφνικά.

Ήταν μια φίλη μου δίπλα μου μια μέρα που το κοιτούσαμε, η Πόπη, που είχε τα πιο καταπληκτικά ξανθά μακριά μαλλιά και όταν το είδα να το χτυπάει ο ήλιος της λέω,

-Κοίτα Πόπη, το σπίτι έχει το ίδιο χρώμα με τα μαλλιά σου, είναι το ξανθό σπίτι.

Και έτσι έμεινε στην παρέα ως το ξανθό σπίτι.

Λοιπόν αυτό το σπίτι είχε κάτι μοναδικό ήταν ακατοίκητο και κανείς δεν το πίστευε, γιατί ήταν τόσο  καθαρό και περιποιημένο σαν να ζούσε κάποιος μέσα κρυφά και το πρόσεχε.

Μαγική σκέψη για τα παιδιά της ηλικίας μου, οχτώ χρονών τότε.

Είχαμε φτιάξει απίστευτες ιστορίες για φαντάσματα που το πρόσεχαν, για μια νεράιδα που ζούσε μέσα και έκανε τα λουλούδια τόσο όμορφα, για μάγισσες που κρατούσαν φυλακισμένα μικρά παιδιά και άλλα τέτοια ωραία παραμύθια της παιδικής ανεξέλεγκτης φαντασίας.

Αυτό το σπίτι για μένα είχε και κάτι άλλο μοναδικό.

Ήταν ένα σπίτι με περίεργη θέση.

Τι εννοώ.

Ήταν εκεί ακριβώς που τελείωνε η πλατεία σαν φυσικό οχυρό.

Σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν ο προστάτης της πλατείας από οτιδήποτε ξένο.

Σε όποιο σημείο και αν καθόσουν, δεν έβλεπες το δρόμο από πίσω, ένοιωθες ότι κάποιος το τραβούσε κάθε φορά που κοιτούσες, όπως το παθαίνεις με τις εικόνες που όπου και αν σταθείς απέναντί της, νομίζεις ότι σε κοιτάει ο Άγιος κατάματα.

Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να πηγαίνουμε από την μία μεριά της πλατείας στην άλλη και να διαπιστώνουμε πάντα το ίδιο, ότι δεν βλέπουμε το δρόμο.

Αυτό το σπίτι ήταν διώροφο με  βεράντες στα πλαϊνά που δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους και είχαν σκαλιστές μαρμάρινες σκάλες που κατέληγαν στον κήπο.

Σκεπή με κατακόκκινα κεραμίδια και δύο μικρά κόκκινα παράθυρα σαν μάτια που σε κοίταγαν.

Ακόμα δύο κόκκινα, μεγάλα αυτή τη φορά παράθυρα στο μέσω του σπιτιού και η πόρτα του σπιτιού  μικρή, περίεργα μικρή, που επίσης μας φούντωνε την φαντασία για νάνους και νεράιδες.

 Δεν είχε κάτι τρομερό από άποψη αρχιτεκτονικής αλλά η αίσθηση που άφηνε ήταν ότι ήταν ένα μοναδικό σπίτι ,μοναδικό στην κυριολεξία.

Γύρω γύρω είχε ένα κήπο όχι πολύ μεγάλο, αλλά και αυτός ήταν περίεργος γιατί δεν είχε αρχή και τέλος.

Σε όλα τα σπίτια ο κήπος σε κάποιο σημείο τελειώνει και αρχίζει το πλατύσκαλο και οι τοίχοι του σπιτιού.

Ε σε αυτό το σπίτι δεν τελείωνε ο κήπος συνεχιζόταν μέχρι την πόρτα τόσο κολλητά που νόμιζες ότι ο κήπος συνεχίζετε και μέσα στο σπίτι.

Μοναδικά όλα στο ξανθό μου σπίτι.

Είχα λοιπόν μεγάλη αγάπη σε αυτό το σπίτι και πάντα ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι.

Όταν ήμουν παιδί παίζαμε δίπλα στο σπίτι ανενόχλητοι από την φασαρία του δρόμου, εκεί πάντα με τα όμορφα λουλούδια στον κήπο του και τα φανταστικά πλάσματα που το κατοικούσαν.

Όταν μεγάλωσα ένα μυστήριο σπίτι που με τραβούσε απίστευτα ,χωρίς να μου κάνει εντύπωση η επιρροή που είχε επάνω μου.

Δεν μπήκα ποτέ μέσα σε αυτό το σπίτι και πραγματικά δεν ξέρω αν θα έμπαινα αν κάποιος μου άνοιγε την πόρτα.

Είχα πάντα λίγο την αίσθηση ότι δεν θα ήθελα να μπω σε αυτό το σπίτι ποτέ.

Δεν ξέρω για ποιο λόγο επειδή πίστευα ότι έτσι έπρεπε να γίνει.

Ίσως επειδή φοβόμουν να μπω για να μην χαλάσω αυτό το μύθο των παιδικών μου χρόνων.

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο.

Το ξανθό μου σπίτι δεν υπάρχει ακόμα, αλλά ακόμα και αν υπήρχε δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι για μένα.

Θα είναι πάντα μέσα στην ψυχή μου σαν το μυστηριώδες μαγικό καταφύγιο των παιδικών μου ονείρων και θα την φιλάω αυτή την εικόνα για πάντα μέσα μου.

Ήταν το ξανθό μου μαγικό σπίτι!

Αυτό το κείμενο το είχα γράψει παλιά στο ΕΞΙ και μου άρεσε πολύ!

Σκαλίζοντας τις φωτογραφίες μου, είδα την καταπληκτική αυτή φωτογραφία που είχα δει στον Θάνο και που από εκείνη δημιούργησα το κείμενο αυτό.

Μου την χάρισε για να την βάλω στο κείμενό μου και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!

Όλοι έχουμε κάτι που έχει δεθεί με τα παιδικά μας χρόνια για μένα ήταν αυτό το σπίτι που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου.

Εσείς τι έχετε που έχει μείνει για πάντα στην μνήμη σας, από την παιδική σας ηλικία;

Το παιχνίδι της αγάπης!

 Η γλυκιά μου φίλη Εκφρασούλα σκέφτηκε ένα καταπληκτικό παιχνίδι που μιλάει για την αγάπη.
Θ πρέπει να βρούμε ένα τραγούδι που να μιλάει για την αγάπη και να γράψουμε ο καθένας ένα κείμενο από κάτω, ένα ποίημα ή ότι βγαίνει στον καθένα!
Συμμετέχουν οι παρακάτω:

H Ζήνα Μαρνέζη με το blog Κοραλένια λόγια

H Μαρία Παρασκευοπούλου με το blog Συλλέγω στιγμές 

O Ηengeo με το blog Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή 

Η Δέσποινα με το blog Μαμά σε κρίση 

Η Μαρία με το blog mytripssonblog

Το Πετροκόριτσο με το blog Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου

Η Αριάδνη με το blog Only you 

H Ελένη Φλογερά με το blog Στα μονοπάτια της φαντασίας μου 

Η Εύη Γκάλαβου με το blog Γυναίκα

H Aριστέα με το blog Η ζωή είναι ωραία

Η Onirokosmos με το blog Οnirokosmos 

H Έλλη με το blog Funky Monkey 

Η Μαρία Νι με το blog Mια ματιά στον ήλιο

Η Xris Kat με το blog Neraidodimiourgies

Η Έλενα Λ. με το blog Μια καλημέρα

Η Μαριλένα με το blog Μarilenaspotofart

H Pepi με το blog Δημιουργίες της καρδιάς

Η Paloma με το blog Η θάλασσα των ονείρων μου

Η Vivi με το blog Confusedmindblog 

H Μαρθα με το blog Γίναμε Γονείς 

Η Flore G. με το blog Διαβά-ζω

Η Φλώρα με το blog Texnistories

H Πεταλουδίτσα με το blog Butterfly's World

Η Maria Fe με το blog Η ΖωΗ μΑς ΜιΑ ΕιΚοΝα 

H Aμυ με το blog Ακροβατώντας στις σιωπές της ψυχής

Η Μarilise με το blog Marilise 2

H Κατερίνα Koko με το blog Follow me...σκέψεις, απόψεις

H Κλαυδία με το blog Κάτω από την Ακρόπολη

Η Μαρία Έλενα με το blog Γλυκιά ζωή

Η Μaria Kat με το blog Ότι ονειρευόμαστε... είμαστ...

Η Ρένα Χριστοδούλου με το blog Δια χειρός Ρένας Χριστοδούλου

Η Κατερίνα Βερίγκα με το blog Positive Thinking Greece

Η Ωραιοζήλη με το blog Κάθε Μέρα...! 
Ο Νίκους Μous με το blog  Αντίθετοι κόσμοι

Και η φίλη της Barbie που δεν είναι μπλοκερ αλλά θα την φιλοξενήσει η Κική (Εκφράσου)  στο μπλοκ της.

Εδώ μπορείτε να δείτε τους κανόνες και να λάβετε συμμετοχή.

Το δικό μου τραγούδι είναι ένα τραγούδι που το έχω ξαναβάλει σε παλαιότερη ανάρτηση.

A time for us ένα τραγούδι του Henry Mancinι σε μουσική του Nino Rota!
Ενα τραγούδι που όταν το ακούς, ακόμα και αν δεν ξέρεις αγγλικά καταλαβαίνεις ότι μιλάει για την απόλυτη αγάπη!

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για μένα της απόλυτης αγάπης είναι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα!

Κάποιοι θα πουν ότι δεν ήταν αγάπη αλλά έρωτας.

Όποιος το διαβάσει και έχει αγαπήσει πραγματικά θα καταλάβει τι ήταν.

Η αγάπη είναι πολλά πράγματα, είναι η ζωή, είναι ο λόγος που υπάρχουμε, ο λόγος που είμαστε τα πιο ξεχωριστά πλάσματα πάνω στην γη, που δημιουργηθήκαμε.

Τι πιο ωραίο από την απόλυτη αγάπη λοιπόν, αυτή που έχει ορμή, θάρρος που δεν φοβάται τίποτα, που σκάει πάνω στο σώμα και το κρατάει αιχμάλωτο για πάντα!

Η αγάπη που μπορεί να κρατήσει για πάντα ή μια στιγμή.

Που δεν παίρνει από λόγια, έχει δικούς της κανόνες και αν την χάσεις γίνονται κομμάτια όλα, το σώμα, η καρδιά, το μυαλό, η ψυχή, όλα!

Αν την γνωρίσεις είσαι ευλογημένος και αν περάσει από πάνω σου και την χάσεις, μισός!

Σε κρατάει μακριά από το κακό, από την αρρώστια, από την πίκρα από τη ζήλια από όλα αυτά που φθείρουν ότι καλό έχεις μέσα σου, αρκεί να την αφήσεις.

Αν αγαπάς, τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει ποτέ ξανά, τίποτα δεν μπορεί να σε πειράξει να σου κάνει κακό.

Είναι μοναδική!

Είναι ευλογία!

Και όπως λέει και ο Ρωμαίος «Όποιος δεν έπαθε πληγήν, γελά τον πληγωμένον!»

Όποιος την έχει γνωρίσει καταλαβαίνει, όποιος δεν την έχει γνωρίσει ακόμα, του το εύχομαι!

Καλή συνέχεια σε όλους όσους συμμετέχουν σε αυτή την αγαπησιάρικη διαδικασία της Εκφρασούλας και μην φοβάστε να αγαπήσετε!