Δεν θα ήξερα ποτέ τι να πω για αυτόν τον άνθρωπο.
Το βλέμμα του αυτό το καθαρό, όλο γλύκα και υπομονή, τόσο ήσυχο και τόσο ανήσυχο, τόσο πονεμένο, τόσο μοναδικό!
Πόσα πολλά πράγματα έκρυβε μέσα του αυτό το βλέμμα, νομίζω θα μπορούσα να γράφω ώρες, αλλά δεν του άρεσε να μιλάνε πολύ για αυτόν, γιατί έλεγε ότι επειδή δεν μπορεί να σταματήσει να κλαίει θα γίνει ρεζίλι!
Κρατάω εκτός από όλα τα άλλα και κάτι που είπε και άφησε χαρακιά μέσα μου για πάντα.
Θα κοιτάω αυτό το βλέμμα και θα το σκέφτομαι πάντα.
«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.
Τελικά
ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια...
Αυτά που
θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου
μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.
Τα πολλά
χέρια απλά σε κατσιάζουν...
Χάσιμο
χρόνου. Θα το δεις και συ όσο μεγαλώνεις...»
Ο καλός μας άνθρωπος έφυγε από κοντά μας στις 3 Μαίου του 2011 αλλά θα είναι πάντα εδώ για όλους μας, ΠΑΝΤΑ μην του το πείτε όμως γιατί θα κλάψει!
Δεν ξέρω γιατί ένιωσα την ανάγκη να το κάνω τώρα αυτό το αφιέρωμα σε εκείνον αλλά έτσι ένιωσα.
Πάρε ένα μπισκότο Θανάση μου να κάνουμε παρέα σήμερα!