Το ξανθό σπίτι!

Αυτό το σπίτι από μικρή που ήμουν, μου προκαλούσε δέος και φόβο μαζί.

Λαχτάρα να μπω μέσα αλλά και άγχος μήπως όταν μπω μέσα δεν είναι πια τόσο μαγικό όσο ήταν.

Ήταν στο μέρος όπου πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου σαν παιδί.

Στο τέλος του δρόμου που έμενα ανοιγόταν μία τεράστια πλατεία.

Η πλατεία που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε ατελείωτες ώρες.

Τεράστια στα παιδικά μου μάτια η πλατεία, όχι και τόσο τεράστια τώρα πια που την βλέπω με τα μάτια της ηλικίας μου, ότι και αν σημαίνει αυτό.

Εκεί που τελείωνε λοιπόν αυτή  η πλατεία επιβλητικό και πανέμορφο το ξανθό σπίτι.

Ξανθό σπίτι το έλεγα γιατί έτσι μου ήρθε κάποια στιγμή ξαφνικά.

Ήταν μια φίλη μου δίπλα μου μια μέρα που το κοιτούσαμε, η Πόπη, που είχε τα πιο καταπληκτικά ξανθά μακριά μαλλιά και όταν το είδα να το χτυπάει ο ήλιος της λέω,

-Κοίτα Πόπη, το σπίτι έχει το ίδιο χρώμα με τα μαλλιά σου, είναι το ξανθό σπίτι.

Και έτσι έμεινε στην παρέα ως το ξανθό σπίτι.

Λοιπόν αυτό το σπίτι είχε κάτι μοναδικό ήταν ακατοίκητο και κανείς δεν το πίστευε, γιατί ήταν τόσο  καθαρό και περιποιημένο σαν να ζούσε κάποιος μέσα κρυφά και το πρόσεχε.

Μαγική σκέψη για τα παιδιά της ηλικίας μου, οχτώ χρονών τότε.

Είχαμε φτιάξει απίστευτες ιστορίες για φαντάσματα που το πρόσεχαν, για μια νεράιδα που ζούσε μέσα και έκανε τα λουλούδια τόσο όμορφα, για μάγισσες που κρατούσαν φυλακισμένα μικρά παιδιά και άλλα τέτοια ωραία παραμύθια της παιδικής ανεξέλεγκτης φαντασίας.

Αυτό το σπίτι για μένα είχε και κάτι άλλο μοναδικό.

Ήταν ένα σπίτι με περίεργη θέση.

Τι εννοώ.

Ήταν εκεί ακριβώς που τελείωνε η πλατεία σαν φυσικό οχυρό.

Σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν ο προστάτης της πλατείας από οτιδήποτε ξένο.

Σε όποιο σημείο και αν καθόσουν, δεν έβλεπες το δρόμο από πίσω, ένοιωθες ότι κάποιος το τραβούσε κάθε φορά που κοιτούσες, όπως το παθαίνεις με τις εικόνες που όπου και αν σταθείς απέναντί της, νομίζεις ότι σε κοιτάει ο Άγιος κατάματα.

Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να πηγαίνουμε από την μία μεριά της πλατείας στην άλλη και να διαπιστώνουμε πάντα το ίδιο, ότι δεν βλέπουμε το δρόμο.

Αυτό το σπίτι ήταν διώροφο με  βεράντες στα πλαϊνά που δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους και είχαν σκαλιστές μαρμάρινες σκάλες που κατέληγαν στον κήπο.

Σκεπή με κατακόκκινα κεραμίδια και δύο μικρά κόκκινα παράθυρα σαν μάτια που σε κοίταγαν.

Ακόμα δύο κόκκινα, μεγάλα αυτή τη φορά παράθυρα στο μέσω του σπιτιού και η πόρτα του σπιτιού  μικρή, περίεργα μικρή, που επίσης μας φούντωνε την φαντασία για νάνους και νεράιδες.

 Δεν είχε κάτι τρομερό από άποψη αρχιτεκτονικής αλλά η αίσθηση που άφηνε ήταν ότι ήταν ένα μοναδικό σπίτι ,μοναδικό στην κυριολεξία.

Γύρω γύρω είχε ένα κήπο όχι πολύ μεγάλο, αλλά και αυτός ήταν περίεργος γιατί δεν είχε αρχή και τέλος.

Σε όλα τα σπίτια ο κήπος σε κάποιο σημείο τελειώνει και αρχίζει το πλατύσκαλο και οι τοίχοι του σπιτιού.

Ε σε αυτό το σπίτι δεν τελείωνε ο κήπος συνεχιζόταν μέχρι την πόρτα τόσο κολλητά που νόμιζες ότι ο κήπος συνεχίζετε και μέσα στο σπίτι.

Μοναδικά όλα στο ξανθό μου σπίτι.

Είχα λοιπόν μεγάλη αγάπη σε αυτό το σπίτι και πάντα ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι.

Όταν ήμουν παιδί παίζαμε δίπλα στο σπίτι ανενόχλητοι από την φασαρία του δρόμου, εκεί πάντα με τα όμορφα λουλούδια στον κήπο του και τα φανταστικά πλάσματα που το κατοικούσαν.

Όταν μεγάλωσα ένα μυστήριο σπίτι που με τραβούσε απίστευτα ,χωρίς να μου κάνει εντύπωση η επιρροή που είχε επάνω μου.

Δεν μπήκα ποτέ μέσα σε αυτό το σπίτι και πραγματικά δεν ξέρω αν θα έμπαινα αν κάποιος μου άνοιγε την πόρτα.

Είχα πάντα λίγο την αίσθηση ότι δεν θα ήθελα να μπω σε αυτό το σπίτι ποτέ.

Δεν ξέρω για ποιο λόγο επειδή πίστευα ότι έτσι έπρεπε να γίνει.

Ίσως επειδή φοβόμουν να μπω για να μην χαλάσω αυτό το μύθο των παιδικών μου χρόνων.

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο.

Το ξανθό μου σπίτι δεν υπάρχει ακόμα, αλλά ακόμα και αν υπήρχε δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι για μένα.

Θα είναι πάντα μέσα στην ψυχή μου σαν το μυστηριώδες μαγικό καταφύγιο των παιδικών μου ονείρων και θα την φιλάω αυτή την εικόνα για πάντα μέσα μου.

Ήταν το ξανθό μου μαγικό σπίτι!

Αυτό το κείμενο το είχα γράψει παλιά στο ΕΞΙ και μου άρεσε πολύ!

Σκαλίζοντας τις φωτογραφίες μου, είδα την καταπληκτική αυτή φωτογραφία που είχα δει στον Θάνο και που από εκείνη δημιούργησα το κείμενο αυτό.

Μου την χάρισε για να την βάλω στο κείμενό μου και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!

Όλοι έχουμε κάτι που έχει δεθεί με τα παιδικά μας χρόνια για μένα ήταν αυτό το σπίτι που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου.

Εσείς τι έχετε που έχει μείνει για πάντα στην μνήμη σας, από την παιδική σας ηλικία;