Η σπηλιά!

Έλα ψυχή μου,
στη μυστική σπηλιά μαζί να μπούμε
να την εξερευνήσουμε...
Εκεί όπου θεοί και δαίμονες,
άγγελοι και δράκοι  
στου ονείρου το λυκαυγές
συναπαντιούνται...
Εκεί, στη μυστική σπηλιά,
να ψάξουμε για αλήθειες μόνο.
Προσεκτικά.
Επίμονα.
Καρτερικά.
Στα αδιέξοδα 
δρόμους να επιλέξουμε
αυθωρεί.
Κάνει ψύχρα εκεί, μου είπανε.
Κάνει σκοτάδι.
Κι ίσως σκιαχτούμε...
Και οι αισθήσεις δεν βοηθούν,
καθόλου δεν βοηθούν,
στην αναζήτηση αυτή....
Τι κι αν ακούς,
αν βλέπεις στις σκιές;
Η όσφρηση ανώφελη.
Η γεύση περιττή.
Το χέρι κι αν αγγίξει,
τα μυστικά που αναζητώ πώς να γνωρίσει;
Πώς να ανεχθούμε τη σήψη, 
τη δυσωδία που έρχεται από τα έλη του νου
καθώς ακίνητα έμεναν για χρόνους τα νερά του;
Ούτε ένα τόσος δα κυματισμός...
Πώς να τα κάνουμε ξανά να κινηθούν;
Αυτή είναι η έννοια μου,
το μόνο μέλημά μου.
Στα αδιέξοδα ψυχή μου μη φοβηθείς.
Στα πόδια μη το βάλεις.
Να τον πας το δρόμο μέχρι που πάει....
Κι ας πονάει.
Δεν είναι αναλγησία από μέρους μου ψυχή μου.
Είν' που μου' πανε πως από τα σκοτάδια 
τα βαθιά 
επάνω σαν ανέβουμε ξανά
το φως θα φέξει πιο δυνατά!


Το αριστούργημα αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ, είναι της γλυκιάς μου της Αριστέας και ήθελα να το βάλω και εγώ στο δικό μου blog.
Την ευχαριστώ πολύ που μου το δάνεισε!
Η φωτογραφία δεν μου έβγαινε όπως ήθελα και όπως έπρεπε ελπίζω να με συγχωρέσει!
Της στέλνω το πιο γλυκό φιλί!

Και ναι κατόπιν οδηγιών της Αριστέας τα κατάφερα και έφτιαξα λίγο και την φωτογραφία!
Αχ βρε Αριστάκι τι θα κάναμε χωρίς εσένα!