'Το ρολόι στον τοίχο" Ιστορίες της νύχτας.

Αυτό το ρολόι εκείνο το βράδυ το μίσησα.

Ήταν εναντίον μου, το ήξερα από την πρώτη στιγμή που το είδα.

Ο θόρυβος των λεπτών και των δευτερολέπτων που περνούσαν εκνευριστικός.

Απόγευμα, αργά, ένα τηλέφωνο που χτύπησε και εγώ σε μία αίθουσα αναμονής, με άδειες καρέκλες και ένα τεράστιο ρολόι στον τοίχο.

Ακόμα το θυμάμαι αυτό το ρολόι, ασημένιο γύρω γύρω και πράσινο ανοιχτό μέσα το χρώμα του.

Οι δείκτες τους τεράστιοι και μαύροι και τόσο, μα τόσο αποφασιστικοί.

Δεν άφηναν κανένα περιθώριο για λάθος.

Δεν έτρεχαν καθόλου για να βοηθήσουν.

Μέσα στο μυαλό και στην καρδιά έχουν σταματήσει όλα, σχεδόν δεν αναπνέω.

Νιώθω ότι από στιγμή σε στιγμή θα σωριαστώ κάτω από την ένταση.

Και εκείνο να χτυπάει.

Τικ τακ τικ τακ..

Ήθελα να το βγάλω από το μυαλό μου, να το ξεριζώσω, να μην το ακούω καθόλου.

Προσπάθησα να στρέψω το βλέμμα μου αλλού και να μην ακούω.

Όμως εκείνο ερχόταν σε κάθε προσπάθεια και χτύπαγε πιο δυνατά ακόμα.

Ήθελα να ανοίξω την πόρτα και να τρέξω μακριά, αλλά ήξερα ότι ο χτύπος του θα ήταν μέσα στο μυαλό μου, δεν θα μπορούσα να τον βγάλω.

Αφού λοιπόν δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, κάθισα και το άκουγα όλη νύχτα και το κοίταζα.

Το βλέμμα μου, είχε καρφωθεί επάνω του.

Τικ τακ τικ τακ…

Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, μόνο τον ήχο του ρολογιού.

Τικ τακ τικ τακ…

Τικ τακ τικ τακ…

……………………….

Εκείνο έφταιγε για όλα, ήθελα να το σπάσω.

Πόσο ήθελα να το σπάσω, να μην το ακούω πια.

Σηκώνομαι από την θέση μου σαν υπνωτισμένη και προχωράω προς το μέρος του.

Ο χτύπος του γινόταν πιο δυνατός.

Τικ τακ τικ τακ....

Προχωράω και κάθομαι ακριβώς από κάτω του.

Τικ τακ τικ τακ....

Απλώνω το χέρι μου να το πιάσω και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα.

Βγαίνει από μέσα ο γιατρός και όλη μου η ένταση αφήνεται στα λόγια του.

«Είναι καλά μην ανησυχείτε, θα  αργήσει λίγο αλλά θα το ξεπεράσει.»

Και ξαφνικά, απόλυτη ησυχία, ούτε εγώ ξέρω για πόση ώρα.

Ποτέ δεν κατάλαβα πόση ώρα πέρασε μέχρι να κουνηθώ.

Γυρνάω κάποια στιγμή και κοιτάω γύρω μου και δεν υπήρχε κανένας ήχος από πουθενά.

Κοιτάω στον τοίχο με απορία και αναρωτιέμαι.

Τι έγινε χάλασε;;

Δεν χτυπούσε πια μέσα στο μυαλό μου ο ήχος του και όμως οι δείκτες του κουνιόντουσαν κανονικά.

Πως είναι δυνατόν να μην το ακούω πια.

Το βλέπω, δουλεύει κανονικά.

Και τότε κατάλαβα.

Για μένα χτυπούσε.

Δεν ήταν εναντίον μου ο χτύπος του.

Δεν ήταν εχθρός μου.

Δεν έφταιγε αυτό.

Μου έκανε παρέα όλη νύχτα, για να αντέξω, να μην τρελαθώ.

Ήμουν μόνη μου και μου έκανε παρέα.

Για να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο.

Να φύγουν μακριά όλες αυτές οι σκέψεις, που σε κυριεύουν και δεν ξέρεις αν θα τους ξεφύγεις ποτέ, όταν είσαι σε μία αίθουσα αναμονής.

Ήταν η συντροφιά μου εκείνο το ρολόι και εγώ το είχα μισήσει τόσο, μα τόσο πολύ.

Μέσα σε μία νύχτα έγινε εχθρός μου και φίλος μου μαζί.

Έφυγα από εκείνη την αίθουσα και βγαίνοντας του έριξα μία τελευταία ματιά και ήξερα.

Ήξερα και εγώ και αυτό!

«Το ρολόι στον τοίχο» είναι η δική μου συμμετοχή, στις "Ιστορίες της νύχτας" που ήταν μία υπέροχη ιδέα της Αριστέας.

Για να δείτε και τις υπόλοιπες μπορείτε να μπείτε εδώ.

Και μην ξεχνάτε ότι καμιά φορά αυτό που νομίζουμε ότι είναι εναντίον μας, μπορεί να είναι σύμμαχος μας, απλά οι συνθήκες επηρεάζουν αυτό που αισθανόμαστε κάθε φορά.

Οpenbook 15+1 bloggers Μια ιστορία αγάπης!

Πριν αρκετό καιρό λοιπόν, 15 κοριτσόπουλα και ένα αγόρι (και τι αγόρι) αποφάσισαν να ενώσουν τις φαντασίες τους, τα αισθήματά τους, τον χαρακτήρα τους.
Αποφάσισαν να γράψουν μια ιστορία, μια ιστορία αγάπης που ο καθένας θα έβαζε την προσωπική του σφραγίδα.
Πήγαιναν, και έρχονταν οι αναρτήσεις τους και τα σχόλια.
Έγινε κανονικό πανηγύρι που λέτε.
Γέλιο, θλίψη, πόνος προβληματισμός, διαφωνίες έντονα συναισθήματα, όλα μέσα σε μια ιστορία αγάπης που κάποια στιγμή η φίλη μας Χριστίνα είχε την ιδέα και την καλή διάθεση να την στείλει στον κο Φαρσάρη από την ανοιχτή βιβλιοθήκη openbook για να την κάνει βιβλίο και να την αναρτήσει.
Η χαρά μας τεράστια για αυτή την προσπάθεια της.
Και εννοείται η ευγνωμοσύνη μας άλλη τόση και για τον κο Φαρσάρη και για την Χριστίνα μας.
Το βιβλίο μας είναι έτοιμο, έχει αναρτηθεί και περιμένει να το διαβάσετε και να το κατεβάσετε εδώ.
Νομίζω πως θα σας αρέσει γιατί έχει μέσα λίγο από τον καθένα μας.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους δημιουργούς, τους επιμελητές από το opebook και όλους όσους θα μπείτε στην διαδικασία να κατεβάσετε και να διαβάσετε την όμορφη ιστορία μας.

Να γράφετε όλοι με παρέα είναι πολύ όμορφο τελικά.

Άλλος με την βάρκα μας!

Ο πίνακας είναι του Νίκου Λύτρα "Βάρκα με πανί"

-Σταμάτα να κατέβωωωω!!!!

-Αντε μωρή τρελή και άμα σταματήσουμε τι θα κάνεις, θα κατέβεις στην θάλασσα και θα περιμένεις την επόμενη βάρκα να περάσει;;;

Χαχαχαχαχαχαχα!!!

Όταν ήμουν εκεί γύρω στα 18 λοιπόν, έμενα στο πανέμορφο Ναύπλιο.

Μαζί με όλα τα άλλα τρελά που έκανα σε αυτή την πόλη με μία θεότρελη παρέα, κάθε μεσημέρι πηγαίναμε για καφέ.

Και που είναι το περίεργο θα μου πείτε.

Κάποια μέρα λοιπόν ήπιε μαζί μας καφέ ένας από τους γραφικότατους παππούδες  που έχουν βαρκούλα και σε πηγαίνουν βόλτα στο Μπούρτζι και σε κοντινές παραλίες.

Τον κεράσαμε τον καφέ του και μας πρότεινε να μας πάει μια βόλτα.

Αυτό ήταν!

Λατρέψαμε και τον παππού και την βάρκα του και κάθε μεσημέρι μετά τον καφέ, μας πήγαινε βόλτα με την βάρκα του.

Περιττό να σας πω ότι τα γέλια μας ακούγονταν μέχρι την άλλη μεριά του Ναυπλίου, κάθε φορά.

Μια μέρα λοιπόν ένα ελαφρύ αεράκι έκανε την  βαρκούλα μας  να χορεύει επικίνδυνα.

Ο ένας της παρέας είχε σκάσει στα γέλια, γιατί σχεδόν είχα κατουρηθεί από τον φόβο μου και νόμιζα ότι ήρθε το τέλος μου.

Να σας πω ότι η στεριά ήταν στα 5 μέτρα περίπου και είμαι δεινή κολυμβήτρια.

Εντάξει άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, πως γίνεται να είμαι δεινή κολυμβήτρια και να φοβάμαι την θάλασσα δεν ξέρω, ο ψυχίατρος θα μας πει σε άλλη ανάρτηση!

Κάποια στιγμή λοιπόν αρχίζω να φωνάζω σαν την Αστέρω όρθια στην βάρκα, σταμάτα να κατέβωωωω, σταμάτα να κατέβωωωωω!!

Έχουν πεθάνει όλοι στα γέλια και ο φίλος μου, που με το ζόρι κρατιόταν να μην κατουρηθεί από τα γέλια,( το γαϊδούρι) γυρνάει και μου λέει, που να πας μωρή τρελή, θα κατέβεις στην θάλασσα και θα περιμένεις να περάσει άλλη βάρκα να σε πάρει;;;

Παλάβωσες;;

Χαχαχαχαχαχαχα!!

Καταλαβαίνετε βέβαια ότι έγινα περίγελος και ακόμα με κοροϊδεύουν για το σταμάτα να κατέβω!

Οι βόλτες εννοείται ότι δεν σταμάτησαν, αν και κάθε φορά που ξεκινούσαμε έπεφτε το δούλεμα της αρκούδας, αλλά δεν με ένοιαζε ήταν από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωή μου και την θυμάμαι πάντα με πολύ γλύκα.

Ακόμα γελάω όταν το σκέφτομαι.

Αυτή λοιπόν είναι η συμμετοχή μου στην πρόσκληση του γνωστού πετροκόριτσου για το "άλλος με την βάρκα μας" και να ‘ναι καλά που μας έβαλε να θυμηθούμε ωραίες στιγμές.

Έτσι για να γελάμε και πότε πότε!

Είναι κανείς για βαρκάδα;;;

Το παιχνίδι της αγάπης!

 Η γλυκιά μου φίλη Εκφρασούλα σκέφτηκε ένα καταπληκτικό παιχνίδι που μιλάει για την αγάπη.
Θ πρέπει να βρούμε ένα τραγούδι που να μιλάει για την αγάπη και να γράψουμε ο καθένας ένα κείμενο από κάτω, ένα ποίημα ή ότι βγαίνει στον καθένα!
Συμμετέχουν οι παρακάτω:

H Ζήνα Μαρνέζη με το blog Κοραλένια λόγια

H Μαρία Παρασκευοπούλου με το blog Συλλέγω στιγμές 

O Ηengeo με το blog Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή 

Η Δέσποινα με το blog Μαμά σε κρίση 

Η Μαρία με το blog mytripssonblog

Το Πετροκόριτσο με το blog Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου

Η Αριάδνη με το blog Only you 

H Ελένη Φλογερά με το blog Στα μονοπάτια της φαντασίας μου 

Η Εύη Γκάλαβου με το blog Γυναίκα

H Aριστέα με το blog Η ζωή είναι ωραία

Η Onirokosmos με το blog Οnirokosmos 

H Έλλη με το blog Funky Monkey 

Η Μαρία Νι με το blog Mια ματιά στον ήλιο

Η Xris Kat με το blog Neraidodimiourgies

Η Έλενα Λ. με το blog Μια καλημέρα

Η Μαριλένα με το blog Μarilenaspotofart

H Pepi με το blog Δημιουργίες της καρδιάς

Η Paloma με το blog Η θάλασσα των ονείρων μου

Η Vivi με το blog Confusedmindblog 

H Μαρθα με το blog Γίναμε Γονείς 

Η Flore G. με το blog Διαβά-ζω

Η Φλώρα με το blog Texnistories

H Πεταλουδίτσα με το blog Butterfly's World

Η Maria Fe με το blog Η ΖωΗ μΑς ΜιΑ ΕιΚοΝα 

H Aμυ με το blog Ακροβατώντας στις σιωπές της ψυχής

Η Μarilise με το blog Marilise 2

H Κατερίνα Koko με το blog Follow me...σκέψεις, απόψεις

H Κλαυδία με το blog Κάτω από την Ακρόπολη

Η Μαρία Έλενα με το blog Γλυκιά ζωή

Η Μaria Kat με το blog Ότι ονειρευόμαστε... είμαστ...

Η Ρένα Χριστοδούλου με το blog Δια χειρός Ρένας Χριστοδούλου

Η Κατερίνα Βερίγκα με το blog Positive Thinking Greece

Η Ωραιοζήλη με το blog Κάθε Μέρα...! 
Ο Νίκους Μous με το blog  Αντίθετοι κόσμοι

Και η φίλη της Barbie που δεν είναι μπλοκερ αλλά θα την φιλοξενήσει η Κική (Εκφράσου)  στο μπλοκ της.

Εδώ μπορείτε να δείτε τους κανόνες και να λάβετε συμμετοχή.

Το δικό μου τραγούδι είναι ένα τραγούδι που το έχω ξαναβάλει σε παλαιότερη ανάρτηση.

A time for us ένα τραγούδι του Henry Mancinι σε μουσική του Nino Rota!
Ενα τραγούδι που όταν το ακούς, ακόμα και αν δεν ξέρεις αγγλικά καταλαβαίνεις ότι μιλάει για την απόλυτη αγάπη!

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για μένα της απόλυτης αγάπης είναι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα!

Κάποιοι θα πουν ότι δεν ήταν αγάπη αλλά έρωτας.

Όποιος το διαβάσει και έχει αγαπήσει πραγματικά θα καταλάβει τι ήταν.

Η αγάπη είναι πολλά πράγματα, είναι η ζωή, είναι ο λόγος που υπάρχουμε, ο λόγος που είμαστε τα πιο ξεχωριστά πλάσματα πάνω στην γη, που δημιουργηθήκαμε.

Τι πιο ωραίο από την απόλυτη αγάπη λοιπόν, αυτή που έχει ορμή, θάρρος που δεν φοβάται τίποτα, που σκάει πάνω στο σώμα και το κρατάει αιχμάλωτο για πάντα!

Η αγάπη που μπορεί να κρατήσει για πάντα ή μια στιγμή.

Που δεν παίρνει από λόγια, έχει δικούς της κανόνες και αν την χάσεις γίνονται κομμάτια όλα, το σώμα, η καρδιά, το μυαλό, η ψυχή, όλα!

Αν την γνωρίσεις είσαι ευλογημένος και αν περάσει από πάνω σου και την χάσεις, μισός!

Σε κρατάει μακριά από το κακό, από την αρρώστια, από την πίκρα από τη ζήλια από όλα αυτά που φθείρουν ότι καλό έχεις μέσα σου, αρκεί να την αφήσεις.

Αν αγαπάς, τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει ποτέ ξανά, τίποτα δεν μπορεί να σε πειράξει να σου κάνει κακό.

Είναι μοναδική!

Είναι ευλογία!

Και όπως λέει και ο Ρωμαίος «Όποιος δεν έπαθε πληγήν, γελά τον πληγωμένον!»

Όποιος την έχει γνωρίσει καταλαβαίνει, όποιος δεν την έχει γνωρίσει ακόμα, του το εύχομαι!

Καλή συνέχεια σε όλους όσους συμμετέχουν σε αυτή την αγαπησιάρικη διαδικασία της Εκφρασούλας και μην φοβάστε να αγαπήσετε!

"Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ"

Η αγαπημένη μας Πεταλουδίτσα σκέφτηκε κάτι πάρα πολύ όμορφο μπας και ξεκουνηθούμε και δώσουμε έναυσμα σε όλους, να δείξουμε λίγη αγάπη και καλοσύνη!

Το concept είναι η διάδοση της ελπίδας όπως είπε και το Πεταλούδι!!

Πολύ όμορφη λέξη και πολύ απαραίτητη!

Χωρίς αυτή απλά θα πάψουμε να ζούμε!

Η δική μου ιστορία έχει να κάνει με κάτι που έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου και δεν θα το ξεχάσω ποτέ!!

Ιούνιος 1995,  μόλις έχω γυρίσει από ένα ξενύχτι και έχω κάτσει στο κρεβάτι, 3.15 το πρωί!

Ξαφνικά αρχίζει να κουνιέται το σύμπαν.

Ωπα λέω, σεισμός είναι ή τα ξίδια που ήπιαμε!!

Βγαίνω έξω από το σπίτι μαζί με την αδερφή μου και βέβαια πάρα πολύς κόσμος και κοιτάμε γύρω μας σαν χαμένοι.

Πρωτόγνωρο συναίσθημα γιατί δεν είχα ξαναζήσει κάτι τόσο μεγάλο.

Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει όταν ανοίξαμε το πρωί την τηλεόραση και αντικρίσαμε τον χαμό που είχε γίνει!

6,1 ρίχτερ 16 Ελληνες και 10 Γάλλοι τα θύματα και πολλές καταστροφές! 

Τα θύματα ήταν αποτέλεσμα της κατάρρευσης μια πολυκατοικίας και του ξενοδοχείου Ελίκη στο κέντρο της πόλης του Αιγίου.

Μέσα στην πολυκατοικία και ο μικρός τότε Ανδρέας Μπογδάνος.

Αγωνιούσαμε όλοι αν θα τα καταφέρει, αν θα καταφέρουν να τον βγάλουν σώο!

Οι άνθρωποι που προσπαθούσαν να σώσουν τους ανθρώπους που είχαν θαφτεί κάτω από τσιμέντο και σίδερα, έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σώσουν όσους μπορούσαν.

Πόσο τραγικό θα είναι να ακούς ανθρώπους να σου φωνάζουν, ανθρώπους θαμμένους στην κυριολεξία και να μην μπορείς να τους φτάσεις.

Με αγωνία να σκάβεις με ότι εργαλείο βρεις, με τα χέρια, με φτυάρια, ο ιδρώτας από το άγχος και την αγωνία να τρέχει στα μάτια σου και εσύ να προσπαθείς να τους φτάσεις, όσο πιο γρήγορα μπορείς, γιατί και τα λεπτά έχουν σημασία!!

"Βγες έξω" να σου φωνάζουν και εσύ να μην θες να τα παρατήσεις!

Έχεις μπει μέσα με φοβερό κουράγιο, με φοβερούς μετασεισμούς, χωρίς κράνος, με το ζόρι ανασαίνεις.

Πως να παρατήσεις μια ανθρώπινη ζωή και μάλιστα ενός παιδιού για να βγεις να ξεκουραστείς και να πάρεις ανάσα!

Και η ανάσα του παιδιού;

Ακόμα και ο Θεός εκείνη την ώρα σου δίνει υπεράνθρωπη δύναμη, να κρατηθείς και να κρατήσεις την ζωή αυτού του παιδιού μαζί σου.

Παναγιώτης Νίκας, 21 ώρες μετά, με τον μικρό Αντρέα και τις ευχές και τα κλάματα όλου του κόσμου στα πόδια του!

Δεν τα παράτησε και δεν τον παράτησε και ο μικρός και δεν τους παράτησε και ο Θεός!!

Όλη η χώρα κάνει τον σταυρό της και εύχεται να είναι καλά και οι δύο!

Χάθηκαν 26 άνθρωποι αλλά ο Παναγιώτης Νίκας μας χάρισε την ζωή του Αντρέα!

Την ελπίδα!!

Πριν από τρία χρόνια έφυγε από την ζωή αλλά ο "μικρός" Αντρέας και πολύς κόσμος θα τον θυμάται για πάντα για την αυτοθυσία του και το πείσμα του!

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω, απλά ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ και όταν καμιά φορά είμαι κουρασμένη και με παίρνει από κάτω, όπως όλο τον κόσμο, τον φέρνω στην μνήμη μου να παλεύει για την ανάσα του Αντρέα και ξυπνάω!

Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας!

Ας παλέψουμε αξίζει τον κόπο!