H Αυλή της γιαγιάς!

Έτρεχα σαν την τρελή να προλάβω να πάρω την μικρή από το σχολείο, και παράλληλα σκεφτόμουν, τι θα μαγειρέψω για την επόμενη μέρα και αν πρέπει να πάω να ψωνίσω κάτι.

Τραβούσα την μικρή μου και της έλεγα κάνε γρήγορα αγάπη μου θα αργήσουμε.

Γυρνάει, με κοιτάει και μου λέει :

-Μαμά γιατί βιάζεσαι, κάτσε να κόψω ένα λουλουδάκι από τον κήπο.

-Που τον είδες τον κήπο αγάπη μου, εδώ έχει μόνο πολυκατοικίες με τεράστιες πυλωτές.

-Όχι μαμά αυτό το σπιτάκι εδώ έχει κήπο τον έχω ξαναδεί.

-Που αγάπη μου έχει κήπο;

Αρχίζει να με τραβάει από το χέρι και με πάει σε ένα ετοιμόρροπο δυόροφο σπίτι,  που υπάρχει  στην γειτονιά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Δεν είχα προσέξει ποτέ ότι είχε κήπο.

-Πως θα μπούμε μέσα αγάπη μου αυτό είναι έτοιμο να πέσει.

-Εδώ μαμά σκύψε λίγο χωράμε από κάτω .

Και τραβάει μία σάπια πόρτα, που η μισή στεκόταν σχεδόν στον αέρα και η άλλη μισή κρεμόταν από ένα χαλασμένο μεντεσέ.

Διασχίζουμε με την μικρή ένα δρομάκι, με τον φόβο να πεταχτεί κανένας αρουραίος από μέσα και τι να δω ένας τεράστιος κήπος, άγριος και παρατημένος, με όλων των λογιών τα λουλούδια και τα αγριόχορτα.

Οι μυρωδιές έτρεχαν να προλάβουν, ποια θα είναι η πρώτη που θα μυρίσεις και τα πουλιά είχαν ξεκινήσει  μια γλυκιά συναυλία.

Λίγο πιο μέσα μία χαλασμένη πέργκολα, που πάνω της είχαν σκαρφαλώσει πανέμορφα μικρά άσπρα λουλουδάκια που μύριζαν απίστευτα.

Έκανα δειλά λίγα βήματα και κάθε βήμα ήταν και μία ανακάλυψη νέου αρώματος.

Η μικρή είχε ξετρελαθεί και έτρεχε εδώ και εκεί κυνηγώντας πεταλούδες.

-Μαμά κοίτα τι ωραία που μυρίζει! Τι φανταστικός κήπος!

Κάτω από την πέργκολα, υπήρχε μία παλιά σκουριασμένη κούνια, με τέντα από πάνω, από αυτές  που βλέπουμε στις παλιές ταινίες, να κάθονται οι πρωταγωνιστές και να λικνίζονται αμέριμνοι , δείγμα καλής ζωής και ευημερίας.

Χωρίς να το σκεφτώ προχώρησα και κάθισα στην κούνια, σιγά σιγά όμως για να μην βρεθώ και κάτω.

Αρχησα να κουνιέμαι και τότε μου ήρθε από κάπου μια μυρωδιά γνώριμη, μεθυστική, και δυνατή, σαν να μου έλεγε, εμένα πρέπει να μυρίσεις πρώτα, είμαι και εγώ εδώ.

Τι είναι αυτή η μυρωδιά κάπου την θυμάμαι, κάτι έντονο μου θυμίζει,

 το βρήκα άρωμα γιασεμιού!

Κλείνω τα μάτια και όπως κουνιέμαι , μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα της γιαγιάς μου.

Με την μαύρη της φορεσιά και την χρωματιστή ποδιά, που ήταν πάντα οι τσέπες της γεμάτες γιασεμί, «για να μυρίζω ωραία και να φεύγουν οι μυρωδιές της κουζίνας »όπως μου έλεγε.

Η αυλή της πάντα φορτωμένη με γλάστρες, με όλων των ειδών τα λουλούδια και τα μυρωδικά, ένα περιβόλι με μία λεμονιά και μία μανταρινιά, που σκαρφαλώναμε με την αδελφή μου και κάναμε διαγωνισμό ποια θα φτάσει πιο ψηλά  και λίγο παρακάτω  μία τεράστια αυτοσχέδια πέργκολα, δημιουργία του παππού, που πάνω της είχε σκαρφαλώσει μια κληματαριά με τεράστια τσαμπιά από σταφύλι, έτοιμα να τα κόψεις και να ρουφήξεις το νέκταρ τους.

Περπατώντας σε ένα μικρό πέτρινο μονοπατάκι, φτάνεις σε ένα μεγάλο κεφαλόσκαλο και στο βάθος του, διακρίνεις το μεθυστικό και ταξιδιάρικο άρωμα  από δύο τεράστιες  γαρδένιες,  ένα άρωμα που συνδυάζει τόσες πολλές μυρωδιές, οι οποίες εναλλάσσονται και αλλάζουν κάθε  λεπτό και θέλεις να πάρεις αυτό το άρωμα και να το κλείσεις στα χέρια σου, για πάντα!

Ξαφνικά ακούω την φωνή της γιαγιάς μου να λέει « Έλενα, Μαρία ελάτε να φάτε σας έχω φτιάξει τηγανίτες» και να τρέχουμε με την αδελφή μου πια θα φάει πρώτη τις ζεστές γεμάτες μέλι τηγανίτες, που όταν τις τρώγαμε γεμίζαμε παντού μέλια και κάναμε πόλεμο με τις μέλισσες που μας κυνηγούσαν.

Αφέθηκα, γέμισα από εικόνες ,μυρωδιές, και θύμισες.

Ταξίδεψα πίσω στο χρόνο και μίλησα με αγαπημένα πρόσωπα που τα είχα ξεχάσει από καιρό.

Ένοιωσα σαν να έβλεπα παλιά ελληνική ταινία, με την Γιουλάκη και τον Ηλιόπουλο να τσακώνονται για το νοίκι και την Βαλσάμη να περιμένει τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο.

Ξαφνικά έρχεται κοντά μου η κόρη μου και μου λέει:

Μαμά εμείς γιατί δεν έχουμε κήπο;

Σκεφτόμουνα την απάντηση, όταν ξαφνικά  με ξύπνησε το κινητό μου.

Ηταν ο άντρας μου και μας έψαχνε.

-Ελα που ήσαστε;

-Τώρα τώρα ερχόμαστε !

Παίρνω την μικρή από το χέρι, κόβω μία γαρδένια και φεύγω  τρέχοντας, με ανανεωμένη την διάθεση, το άρωμα του κήπου στην μύτη μου, την θύμηση της γιαγιάς μου να μου δίνει κουράγιο και μια ευφορία και γαλήνη απίστευτη, που δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να την ξανανιώσω.

-Πάμε αγάπη μου, θα ξανάρθουμε άλλη μέρα μας περιμένει ο μπαμπάς.

Φεύγουμε λοιπόν και σκέφτομαι,

Αχ ρε γιαγιά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την αυλή σου θα είναι πάντα στην καρδιά μου!

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσους έζησαν στις αυλές, με λουλούδια και κληματαριές ,αλλά και σε αυτούς που δεν τις έζησαν όπως η κόρη μου.

Αυτό το κείμενο το είχα γράψει παλιά, αλλά επειδή έριξα πάλι μια κλεφτή ματιά σε αυτόν τον κήπο, ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας