Χαμένα όνειρα!

Αυτή την αγάπη για τα γλυκά και το ταλέντο της στην παρασκευή τους την είχαν μάθει όλοι πια.

Ο κος Μάριος που είχε το μαγαζί στην γωνία, πρώτος και καλύτερος.

Την άφηνε να μπαίνει στην κουζίνα του και έφτιαχναν μαζί όλων των ειδών τα γλυκά.

Μέχρι και από λαχανικά και εσπεριδοειδή.

Λεμόνι, καρότο, μελιτζανάκι ακόμα και από άνθη ιβίσκου.

Ο κος Μάριος είχε εντυπωσιαστεί από το ταλέντο της και επειδή έβλεπε ότι ο κόσμος τρελαινόταν για τα γλυκά της Ειρήνης, της πρότεινε να συνεργαστούν και της έδωσε πολύ καλά λεφτά.

Η Ειρήνη δέχτηκε με πολύ μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό γιατί θα συνδύαζε την λατρεία της για τα γλυκά με την επιβίωσή της.

Ως πότε θα την συντηρούσαν οι γείτονες.

Δεν είχε διαμαρτυρηθεί κανένας, την λάτρευαν όλοι, αλλά δεν της άρεσε πια ολόκληρη κοπέλα να κάθετε και να την συντηρούν οι άλλοι.

Άρχισε λοιπόν να δουλεύει στον κο Μάριο και κάθε μέρα ριχνόταν στην κουζίνα με πολύ χαρά και δημιουργούσε τα γλυκά του παραδείσου.

Έτσι τα έλεγαν όλοι στην γειτονιά, αλλά όχι μόνο στην γειτονιά.

Τα γλυκά της έγιναν περιζήτητα σε όλη την Πόλη.

Η Ειρήνη δεν είχε ταλέντο μόνο στην παρασκευή των γλυκών, αλλά είχε και πολύ επιχειρηματικό μυαλό όπως αποδείχτηκε αργότερα.

Έπιασε μια μέρα τον κο Μάριο και του είπε.

-Κε Μάριε θέλω να σας μιλήσω για κάτι.

Ο κος Μάριος πρασίνισε, νόμιζε ότι η Ειρήνη θα του ζητούσε να φύγει από το μαγαζί για να πάει σε κάποιο μεγαλύτερο στο Πέρα.

-Κε Μάριε έχω μία ιδέα για να βγάλουμε περισσότερα λεφτά.

Πρέπει να μεγαλώσουμε λίγο το χώρο και να βάλουμε πιο πολλά τραπέζια στην σάλα, γιατί έρχεται κόσμος που θέλει να κάτσει και επειδή δεν έχει ελεύθερο τραπέζι αναγκάζεται να φύγει.

Σκέφτηκα λοιπόν να πάρουμε το διπλανό μαγαζί που πωλείται, να ανοίξουμε μια πόρτα και να το επεκτείνουμε.

Χωρίς να σε ρωτήσω, μίλησα με τον ιδιοκτήτη και πήρα πολύ καλή προσφορά για την αγορά, δεδομένου ότι κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί εδώ και ένα χρόνο για να το αγοράσει.

Ο κος Μάριος σάστισε δεν πίστευε σε αυτά που άκουγε, το μόνο που κατάφερε να πει ήταν.

-Ερηνάκι μου δεν ξέρω αν μπορώ να διαθέσω τόσα λεφτά για να αγοράσουμε το διπλανό μαγαζί.

-Και ποιος σου είπε ότι θέλω λεφτά;

Εσύ μου ζήτησες λεφτά όταν με έβαλες στο μαγαζί και σχεδόν μοιράζεσαι μαζί μου, κάθε μέρα από τότε,  όλες τις εισπράξεις.

Σε παρακαλώ κε Μάριε τα λεφτά θα τα βάλω εγώ, έχω βγάλει αρκετά τόσο καιρό και εμείς θα είμαστε όπως πάντα συνέταιροι.

Ο κος Μάριος δεν ήξερε τι να κάνει ,ήθελε να τις φιλήσει τα χέρια, όχι τόσο γιατί έκανε χρυσή την επιχείρησή του, όσο γιατί βρήκε την κόρη που πάντα ήθελε στα μελιά καλοσυνάτα μάτια της Ειρήνης.

Το λάτρευε αυτό το κορίτσι.

Έτσι και έγινε λοιπόν, αγόρασαν το διπλανό μαγαζί, έφτιαξαν μία τεράστια σάλα με όμορφες καρέκλες και τραπέζια και στους τοίχους έβαλαν όμορφα κάδρα με τοπία από όλη την Πόλη.

Δεν υπήρχε άνθρωπος στην Πόλη αλλά και από τα περίχωρα, που να μην είχε φάει γλυκό από τα χέρια της Ειρήνης.

Και κάθε μέρα διαφορετικό γλυκό και κάθε μέρα να της ζητάνε παραγγελίες για γιορτές, για γάμους, για βαφτίσια, για ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Η Ειρήνη ήταν τρισευτυχισμένη, είχε βρει τον προορισμό της.

Αλλά καμιά φορά η ζωή έχει άλλα σχέδια.

Οι Τούρκοι έκαναν πάντα ότι μπορούσαν για να δυσκολέψουν την ζωή των Ελλήνων αλλά και άλλων μειονοτήτων στην Πόλη.

Αυτό ήταν κάτι που το ήξεραν όλοι και περίμεναν κάθε φορά τι άλλο θα κάνουν για να τους δυσκολέψουν την ζωή.

Έβαζαν απίστευτους φόρους έως και τριπλάσιους κάποια στιγμή από την αξία τη περιουσίας των Ελλήνων, το λεγόμενο βαρλίκι, έκαναν κατά καιρούς αυθαίρετες απελάσεις ομογενών και δη σημαινόντων προσώπων, απαγόρευαν την εξάσκηση  πολλών επαγγελμάτων σε Έλληνες, έκαναν επεμβάσεις στις εκλογές των ομογενειακών ιδρυμάτων και πολλά άλλα.

Εκείνη η μέρα όμως θα ήταν το αποκορύφωμα.

Τον τελευταίο καιρό κάπως είχαν ηρεμήσει τα πράγματα και οι σχέσεις Τούρκων και Ελλήνων ήταν κάπως καλύτερες.

Κανείς δεν φανταζόταν αυτό που θα ακολουθούσε.

Ξυπνάει λοιπόν η Ειρήνη και  πάει στο μαγαζί της με χαρά γιατί είχε πάρα πολύ δουλειά.

Ο κος Μάριος δεν θα ερχόταν σήμερα γιατί ήταν λίγο αδιάθετος οπότε έπρεπε να ξεκινήσει από νωρίς για να προλάβει.

Η πελάτισσα θα ερχόταν περίπου κατά τις 4.00 το απόγευμα για να πάρει τα γλυκά.

Όλη την μέρα πότε στην κουζίνα έφτιαχνε γλυκά, πότε σέρβιρε τον κόσμο που ερχόταν, πότε καθάριζε και πέρασε η μέρα χωρίς να το καταλάβει.

Ξαφνικά κοιτάει το ρολόι 5.00 η ώρα.

Μπα σκέφτηκε που είναι η κα Θεώνη για να πάρει τα γλυκά για τους αρραβώνες της κόρης της.

Ξαφνικά ακούει φασαρία έξω και βλέπει τον κο Στέφανο, που έχει το μανάβικο πιο κάτω, να φωνάζει και να τρέχει σαν τρελός.

-Κλείστε τα μαγαζιά σας και φύγετε γρήγορα έρχονται οι Τούρκοι και καίνε μαγαζιά και σφάζουν Ελληνες.

-Σφαγή, σφαγή!

Δεν πρόλαβε να καταλάβει η Ειρήνη όταν ξαφνικά βλέπει μια ομάδα Τούρκων να μπαίνουν στο μαγαζί του κου Διονύση απέναντι και να του βάζουν φωτιά.

Άρχισε να τρέχει χωρίς σταματημό για το σπίτι του κου Μάριου και τρελές σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό της.

Έβλεπε παντού στον δρόμο της σπασμένα μαγαζιά καμένα σπίτια, ανθρώπους να κλαίνε και να φωνάζουν πάνω από ακρωτηριασμένα κορμιά συγγενών τους.

Απόλυτη φρίκη!

Και μία απαίσια μυρωδιά παντού, καμένης σάρκας και αίματος.

Βρίσκει πεταμένο κάτω ένα μαχαίρι και χωρίς δεύτερη σκέψη το παίρνει και το κρύβει μέσα στα ρούχα της.

Φτάνει στην πόρτα του κου Μάριου και την βλέπει σπασμένη.

Τα πόδια της έτρεμαν δεν ήθελε να μπει μέσα με το φόβο του τι θα αντίκριζε.

Ξαφνικά ακούει μια φωνή από πίσω της.

-Ερηνάκι!

Γυρίζει και βλέπει τον κο Μάριο τσακισμένο και κατάχλομο.

-Είσαι καλά τι έγινε;

-Άστα κοριτσάκι μου δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο.

Έπεφταν πάνω στους ανθρώπους σαν να ήταν ζώα πεινασμένα και τους ξέσκιζαν τα σωθικά, έπαιρναν κοπέλες από τα σπίτια τους και τις έσερναν μαζί τους, έκαιγαν περιουσίες.

Τι έπαθαν και φρένιασαν ξαφνικά, τόσο καιρό καλά δεν ήμασταν;

-Τι να σου πω κε Μάριε πρέπει να φύγουμε από εδώ δεν έχει περάσει το κακό ακόμα.

Τον πήρε από το χέρι σχεδόν τον τράβαγε και κρύφτηκαν σε ένα καμένο σπίτι.

Εδώ δεν κινδυνεύουμε για απόψε, πέρασαν από εδώ το κακό.

Το κακό!

Εκείνων των ημερών ο απολογισμός βαρύς.

Με στρατιωτική πειθαρχία κινούμενος ο τουρκικός όχλος, ο οποίος ανερχόταν σε δεκάδες χιλιάδες άτομα, κινήθηκε κατά παντός του ελληνικού. Μέσα σε  δέκα ώρες περίπου, καταστράφηκαν ολοσχερώς χιλιάδες σπίτια, καταστήματα,  φαρμακεία,  σχολεία, εφημερίδες,  ξενοδοχεία, εργοστάσια και πολλά ζαχαροπλαστεία  μαζί και αυτό της Ειρήνης και του κου Μάριου.

Την επόμενη μέρα που ξύπνησαν έμαθαν ότι το κακό είχε συμβεί σ' όλες τις κοινότητες, σ όλες τις γειτονιές, σ' όλα τα καταστήματα, σ' όλες τις αγορές όπου υπήρχε Έλληνας.

Σκοτώθηκαν πολλοί και εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν βάναυσα.

Ιδιαίτερο μίσος έδειξαν κατά των ιερωμένων, βεβήλωσαν τάφους.

Ζημιές εκατομμυρίων, χαμένες ζωές, κακοποιημένες ψυχές και όλα αυτά γιατί;

Η Ειρήνη έζησε και ο κος Μάριος, αλλά η ζωή τους δεν ήταν ποτέ η ίδια, όχι γιατί έχασαν ότι είχαν και δεν είχαν αλλά γιατί από εκείνη την στιγμή μπήκε ο φόβος στις καρδιές τους και δεν ένοιωθαν την Πόλη σπίτι τους πια.

‘Ίσως και αυτό να ήταν το ζητούμενο και ο σκοπός αυτής της επίθεσης που ονομάστηκε Σεπτεμβριανά.

Είχε έρθει η αρχή του τέλους για τον ελληνισμό της Πόλης.

Έτσι και η Ειρήνη με τον κο Μάριο και μαζί τους και  άλλοι Έλληνες, αποφάσισαν να φύγουν για την Ελλάδα.

Δεν ξέρω εκεί αν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αλλά τουλάχιστον δεν θα ζούσαν με τον φόβο ή έτσι νόμιζαν τουλάχιστον.

Υ.Γ. Αυτά τα γεγονότα νοιώθω σαν να τα έζησα, με γεμίζουν θλίψη, αλλά με κάνουν και να πεισμώνω με όποιον θέλει να με κάνει να σκύψω το κεφάλι .

Πολλοί από τους ανθρώπους που τα έζησαν τα κατάφεραν και συνέχισαν, πολλοί όχι.

Εμείς όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε!  

Αυτό το κείμενο το είχα αναρτήσει στο ΕΞΙ, και ήθελα να το μοιραστώ ξανά μαζί σας.

Ελπίζω να αρέσει και σε αυτούς που δεν το είχαν διαβάσει τότε,

και να μην σας κουράσει το μέγεθος του.