Με θέλεις πολύ εεε;;;;

Νιώθεις μόνος, γονατίζεις, σε τρώνε οι άσχημες σκέψεις, είσαι ο πιο πονεμένος άνθρωπος στον κόσμο, και τότε σε πιάνει ταραχή, οι παλμοί σου ανεβαίνουν, κρυώνεις και ζεσταίνεσαι μαζί, νιώθεις να πνίγεσαι, νιώθεις τρόμο και απόγνωση, ήρθε το τέλος και δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανείς, κοιτάς το ρολόι και περιμένεις να έρθει.

Βρίσκει ο πανικός  τον τρόπο να μπει στην ψυχή, στο μυαλό, στις φλέβες, παντού!

Κι’ όμως μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος, ο εαυτός σου, αν τον αφήσεις.

Πάντα πίστευα ότι μόνοι μας περνάμε τα ζόρια και τα ξεπερνάμε.

Μπορεί να έχουμε μεγάλη συντροφιά στην διάρκεια της ζωής μας, όλο τον κόσμο γύρω μας και πολύ αγάπη, ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να μας σταθούν, αλλά το ζόρι και τον πόνο τον περνάμε μόνοι μας και έτσι πρέπει να είναι ίσως.

Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει την στιγμή της κρίσης  πως αισθάνομαι, όσο και να προσπαθώ να το εξηγήσω.

Είναι δικός μου ο πόνος και θέλω να με αφήσετε ήσυχη μαζί του!

Τον διεκδικώ με όλη μου την δύναμη!

Θα με ξετινάξει και δεν μπορεί να κάνει κανείς τίποτα!

Αφήστε με ήσυχη να φύγω!!

Τα είπα άιντε κάτσε τώρα να σου πω και κάτι άλλο.

Δεν είμαι φτιαγμένη για να σπάσω και να διαλυθώ, όλα αυτά είναι συμπτώματα της αρρώστιας μου και θα περάσουν κάποια στιγμή, νομίζω ότι άντεξα ότι μπορούσα να αντέξω και τώρα φτάνει!

Θα βρω ότι χρειάζομαι μέσα μου κάπου εκεί είναι, θα ψάξω λίγο καλύτερα!

Δεν υπάρχει κάποια ειδική συνταγή.

Έχω δύναμη που δεν την ξέρω, το θυμάμαι ότι την είχα δεν μπορεί να έφυγε έτσι απλά.

Δεν ξέρεις πόση δύναμη έχω μέσα μου, σε σένα μιλάω που προσπαθείς να με ξεκάνεις, δεν είμαι φτιαγμένη  για να σπάσω σου λέω, θα τα καταφέρω όσο και αν προσπαθήσεις για το αντίθετο!!!

Η δύναμή μου θα κερδίσει την αδυναμία μου!!

Βρήκα πράγματα μέσα μου που προσπάθησες καλά να τα κρύψεις, αλλά τα ξαναβρήκα και στα πετάω στα μούτρα.

Κουράγιο, ελπίδα, πίστη, δύναμη, αυτοπεποίθηση.

Προσπάθησες να μου τα πάρεις αλλά δεν φεύγουν, είναι εκεί πάντα!!

Πήρες τον έλεγχο του κορμιού μου αλλά δεν θα πάρεις και τον έλεγχο της ψυχής μου!

Ποτέ!!

Με κράτησες μέσα κλεισμένη, με έκανες να τους διώξω όλους από κοντά μου, να νομίζω ότι τελείωσε η ζωή μου και ότι έτσι θα είναι από δω και πέρα!

Χα!!!

Ούτε καν!

Θα σε ξεριζώσω και θα βρω ξανά το δρόμο μου, το χρωστάω στον εαυτό μου!

Σε αφήνω πίσω μου και όποτε προσπαθήσεις να ξαναμπείς στη ζωή μου, θα με βρες απέναντί σου να παλέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως και άντε να δούμε ποιος θα αντέξει με τόσα όπλα στην φαρέτρα μου πια.

Αρκετά!!

Πήρα τον εαυτό μου στα χέρια, τον σήκωσα, του έδωσα δυο σκαμπίλια δυνατά και τώρα είμαι εδώ όρθια.

Ξέχασέ με πια άσε με πίσω σου, βρες άλλον!!

Στα γενέθλια πάντα θα τα λέμε, από μακριά!

Τελειώσαμε!!

Αυτό το κείμενο το προόριζα για το παιχνίδι της Φλώρας http://www.texnistories.blogspot.gr/2013/10/3-2-15-n-7-20.html

αλλά τελικά το έβαλα στο δικό μου blog γιατί το βρήκα λίγο μεγάλο και έξω απο τα πλαίσια μιας ιστορίας.