Όποιος είναι άστεγος από blog και θέλει να το βγάλει από μέσα του που λέμε, να μου στείλει το κείμενό του στο email μου και θα το αναρτήσω άμεσα!!!

Aντε μπες και πάμε!

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Το ξανθό σπίτι!



Αυτό το σπίτι από μικρή που ήμουν, μου προκαλούσε δέος και φόβο μαζί.
Λαχτάρα να μπω μέσα αλλά και άγχος μήπως όταν μπω μέσα δεν είναι πια τόσο μαγικό όσο ήταν.
Ήταν στο μέρος όπου πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου σαν παιδί.
Στο τέλος του δρόμου που έμενα ανοιγόταν μία τεράστια πλατεία.
Η πλατεία που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε ατελείωτες ώρες.
Τεράστια στα παιδικά μου μάτια η πλατεία, όχι και τόσο τεράστια τώρα πια που την βλέπω με τα μάτια της ηλικίας μου, ότι και αν σημαίνει αυτό.
Εκεί που τελείωνε λοιπόν αυτή  η πλατεία επιβλητικό και πανέμορφο το ξανθό σπίτι.
Ξανθό σπίτι το έλεγα γιατί έτσι μου ήρθε κάποια στιγμή ξαφνικά.
Ήταν μια φίλη μου δίπλα μου μια μέρα που το κοιτούσαμε, η Πόπη, που είχε τα πιο καταπληκτικά ξανθά μακριά μαλλιά και όταν το είδα να το χτυπάει ο ήλιος της λέω,
-Κοίτα Πόπη, το σπίτι έχει το ίδιο χρώμα με τα μαλλιά σου, είναι το ξανθό σπίτι.
Και έτσι έμεινε στην παρέα ως το ξανθό σπίτι.
Λοιπόν αυτό το σπίτι είχε κάτι μοναδικό ήταν ακατοίκητο και κανείς δεν το πίστευε, γιατί ήταν τόσο  καθαρό και περιποιημένο σαν να ζούσε κάποιος μέσα κρυφά και το πρόσεχε.
Μαγική σκέψη για τα παιδιά της ηλικίας μου, οχτώ χρονών τότε.
Είχαμε φτιάξει απίστευτες ιστορίες για φαντάσματα που το πρόσεχαν, για μια νεράιδα που ζούσε μέσα και έκανε τα λουλούδια τόσο όμορφα, για μάγισσες που κρατούσαν φυλακισμένα μικρά παιδιά και άλλα τέτοια ωραία παραμύθια της παιδικής ανεξέλεγκτης φαντασίας.
Αυτό το σπίτι για μένα είχε και κάτι άλλο μοναδικό.
Ήταν ένα σπίτι με περίεργη θέση.
Τι εννοώ.
Ήταν εκεί ακριβώς που τελείωνε η πλατεία σαν φυσικό οχυρό.
Σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν ο προστάτης της πλατείας από οτιδήποτε ξένο.
Σε όποιο σημείο και αν καθόσουν, δεν έβλεπες το δρόμο από πίσω, ένοιωθες ότι κάποιος το τραβούσε κάθε φορά που κοιτούσες, όπως το παθαίνεις με τις εικόνες που όπου και αν σταθείς απέναντί της, νομίζεις ότι σε κοιτάει ο Άγιος κατάματα.
Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να πηγαίνουμε από την μία μεριά της πλατείας στην άλλη και να διαπιστώνουμε πάντα το ίδιο, ότι δεν βλέπουμε το δρόμο.
Αυτό το σπίτι ήταν διώροφο με  βεράντες στα πλαϊνά που δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους και είχαν σκαλιστές μαρμάρινες σκάλες που κατέληγαν στον κήπο.
Σκεπή με κατακόκκινα κεραμίδια και δύο μικρά κόκκινα παράθυρα σαν μάτια που σε κοίταγαν.
Ακόμα δύο κόκκινα, μεγάλα αυτή τη φορά παράθυρα στο μέσω του σπιτιού και η πόρτα του σπιτιού  μικρή, περίεργα μικρή, που επίσης μας φούντωνε την φαντασία για νάνους και νεράιδες.
 Δεν είχε κάτι τρομερό από άποψη αρχιτεκτονικής αλλά η αίσθηση που άφηνε ήταν ότι ήταν ένα μοναδικό σπίτι ,μοναδικό στην κυριολεξία.
Γύρω γύρω είχε ένα κήπο όχι πολύ μεγάλο, αλλά και αυτός ήταν περίεργος γιατί δεν είχε αρχή και τέλος.
Σε όλα τα σπίτια ο κήπος σε κάποιο σημείο τελειώνει και αρχίζει το πλατύσκαλο και οι τοίχοι του σπιτιού.
Ε σε αυτό το σπίτι δεν τελείωνε ο κήπος συνεχιζόταν μέχρι την πόρτα τόσο κολλητά που νόμιζες ότι ο κήπος συνεχίζετε και μέσα στο σπίτι.
Μοναδικά όλα στο ξανθό μου σπίτι.
Είχα λοιπόν μεγάλη αγάπη σε αυτό το σπίτι και πάντα ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι.
Όταν ήμουν παιδί παίζαμε δίπλα στο σπίτι ανενόχλητοι από την φασαρία του δρόμου, εκεί πάντα με τα όμορφα λουλούδια στον κήπο του και τα φανταστικά πλάσματα που το κατοικούσαν.
Όταν μεγάλωσα ένα μυστήριο σπίτι που με τραβούσε απίστευτα ,χωρίς να μου κάνει εντύπωση η επιρροή που είχε επάνω μου.
Δεν μπήκα ποτέ μέσα σε αυτό το σπίτι και πραγματικά δεν ξέρω αν θα έμπαινα αν κάποιος μου άνοιγε την πόρτα.
Είχα πάντα λίγο την αίσθηση ότι δεν θα ήθελα να μπω σε αυτό το σπίτι ποτέ.
Δεν ξέρω για ποιο λόγο επειδή πίστευα ότι έτσι έπρεπε να γίνει.
Ίσως επειδή φοβόμουν να μπω για να μην χαλάσω αυτό το μύθο των παιδικών μου χρόνων.
Ειλικρινά δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο.
Το ξανθό μου σπίτι δεν υπάρχει ακόμα, αλλά ακόμα και αν υπήρχε δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι για μένα.
Θα είναι πάντα μέσα στην ψυχή μου σαν το μυστηριώδες μαγικό καταφύγιο των παιδικών μου ονείρων και θα την φιλάω αυτή την εικόνα για πάντα μέσα μου.

Ήταν το ξανθό μου μαγικό σπίτι!

Αυτό το κείμενο το είχα γράψει παλιά στο ΕΞΙ και μου άρεσε πολύ!
Σκαλίζοντας τις φωτογραφίες μου, είδα την καταπληκτική αυτή φωτογραφία που είχα δει στον Θάνο και που από εκείνη δημιούργησα το κείμενο αυτό.
Μου την χάρισε για να την βάλω στο κείμενό μου και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!
Όλοι έχουμε κάτι που έχει δεθεί με τα παιδικά μας χρόνια για μένα ήταν αυτό το σπίτι που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου.
Εσείς τι έχετε που έχει μείνει για πάντα στην μνήμη σας, από την παιδική σας ηλικία;

42 σχόλια:

  1. Προς στιγμήν αναρωτήθηκα αν είχε κάποια σχέση με μένα αυτό το...ξανθό σπίτι! Αχαχαχα! Είναι όντως σαν παραμύθι αυτή η αίσθηση που ένιωθες και μας την περιέγραψες. Απορώ πως κρατήθηκες και δεν μπήκες ποτέ μέσα! Αλήθεια, δεν είδατε ποτέ κανέναν να μένει εκεί; Είσαστε σίγουροι ότι υπήρξε;; Και άλλα πολλά τέτοια ερωτηματικά με ταλανίζουν! :)) Από την παιδική μου ηλικία θα μείνει στη μνήμη μου η αθωότητα μου, που χάνεται σταδιακά κι εξανεμίζεται... Γλυκό κυριακάτικο φιλάκι :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξανθό τρελοκόριτσο θα μπορούσε να είχε και με σένα σχέση αυτό.
      Την είχε μια τρέλα και το σπίτι σαν και σένα!
      Χαχαχαχα!!
      Δεν είδαμε ποτέ κανέναν να μένει εκεί.
      Αν το είχα δει μόνο εγώ θα σκεφτόμουν ότι ήταν της φαντασίας μου, αλλά το είχαν δει κι΄άλλοι.
      Τότε πίστευα ότι το είχε φτιάξει κάποια νεράιδα για να μας προσέχει.
      Τώρα δεν ξέρω πραγματικά τι να σκεφτώ, μπορεί και το ίδιο!
      Η αθωότητα αν έμενε θα ήταν ο κόσμος μας καλύτερος, πόσο συμφωνώ μαζί σου.
      Την βλέπω στα μάτια της κόρης μου και πολύ λυπάμαι που δεν υπάρχει ίχνος της και στα δικά μου!
      Πολλά φιλιά καλό υπόλοιπο Κυριακής!

      Διαγραφή
  2. Ελενάκι μου τι όμορφες μνήμες! Ένιωσα, μαζί σου, νοσταλγία για το ξανθό σπίτι!!! Από την παιδική μου ηλικία, μου έχουν μείνει έντονα, όνειρα. Από αυτά που βλέπουμε όταν κοιμόμαστε και συχνά είναι σαν να τα έχουμε ζήσει... Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ αυτά τα όνειρα!!
      Είπες μεγάλη κουβέντα, κεφάλαιο ολόκληρο!!
      Πως γίνεται πραγματικά να βλέπεις κάποιο όνειρο στην παιδική σου ηλικία και να το ξαναβλέπεις ίδιο και απαράλλαχτο και τώρα;
      Και μάλιστα να νομίζεις ότι το έχεις ζήσει κιόλας;
      Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  3. Ελενάκι μου θύμισες την ένδοξη εποχή του "ΕΞΙ". Ίσως γιατί ήταν και για μένα ένα εικονικό σπίτι που με την (αχαλίνωτη) φαντασία μου, έβλεπα νεράιδες και ξωτικά να το φυλάνε και να το φροντίζουν. Κι ύστερα ήρθαν οι ... "μέλισσες"...
    Η ιστορία σου έχει χαραχτεί στη μνήμη μου έντονα και η φωτογραφία του Θάνου, την κάνει ακόμα πιο ζωντανή και μυστήρια. Υπέροχες αναμνήσεις απ' τα χρόνια της αθωότητας, μας περιέγραψες. Όλοι θα βρούμε μέσα στην ιστορία σου, στιγμές απ' τα προσωπικά μας βιώματα.
    Φιλάκια πολλά Ελενάκι μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ αυτές οι μέλισσες!!!
      Χρήσιμε όμως και αυτές γιατί σε πάνε παραπέρα!
      Η φωτογραφία του Θάνου που την λάτρεψα από την πρώτη στιγμή ήταν η αφορμή για να γράψω το κείμενο αυτό.
      Μόλις την είδα είπα ωχ αυτό είναι το ξανθό μου σπίτι!
      Είναι μοναδικό πως μπορεί μια φωτογραφία να σε κάνει να γράψεις τόσα πράγματα αβίαστα!
      Το έχουν πολύ οι φωτογραφίες του Θάνου!
      Σε φιλώ γλυκά συγκατοικάκι!
      Την καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  4. Eλένη απόλαυσα το νοσταλγικό κείμενό σου και βίωσα την περιέργεια και το θαυμασμό των παιδικών ματιών για το ξανθό σπίτι, ξεδιπλώθηκε μπροστά μου το μεγαλείο της παιδικής φαντασίας, η πίστη στους φύλακες αγγέλους,τις νεράιδες, τα ξωτικά.... της παιδικής ψυχής. ΄Εχω κι εγώ παιδικές μνήμες από τα 5 μου χρόνια σ΄ένα μικρό σπιτάκι στη μέση του παραδείσου, ένός απέραντου κτήματος στο Ελληνικό, γεμάτο δέντρα, λουλούδια, έναν πελώριο υδατόπυργο, έναν γιγάντιο ευκάλυπτο και μια απλωτή κουκουναριά που μοσχοβολούσε ρετσίνι, κουνελάκια, γατούλες, ένα χαρωπό σκυλί, ένα παιδικό κόκκινο ποδηλατάκι, μυρωδιές από μοχομπίζελα και βρεγμένο χώμα, χρώματα από τριαντάφυλλα, ζέρμπερες, μαργαρίτες, σκυλάκια, χρυσάνθεμα και το βρυχηθμό των αεροπλάνων που πέρναγαν σχεδόν ξυστά για προσγειωθούνε ή ν΄απογειωθούνε ... Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το κόκκινο ποδηλατάκι τελικά ήταν κάτι που υπήρχε σε όλα τα σπίτια!!
      Χαχαχα!
      Αυτές οι αναμνήσεις είναι που μας κάνουν αυτούς που είμαστε!
      Μοναδικέ και πάντα μέσα μας να τις ανασύρουμε στα δύσκολα για να πάμε παρακάτω!
      Πολλά φιλιά γλυκιά μου Κλαυδία καλημέρα!!

      Διαγραφή
  5. Τι θυμάμαι; Πολλά.
    Τη μυρωδιά της βροχής στο χορτάρι, της νέας γόμας και του πλανισμένου ξύλου από το απέναντι ξυλουργείο, τις φωνές των παιδιών στα διαλείμματα του σχολείου, τους χαρταετούςί στα σύρματα, τα δέντρα που το Φθινόπωρο γέμιζαν τον χωματόδρομο κιτρινισμένα φύλλα, τα παιχνίδια που παίζαμε στη γειτονιά χωρίς τίποτα αγορασμένο, τα καλοκαίρια στην παραλία με τις πατάτες στο τάπερ, τις ανοικτές πόρτες και τα παράθυρα, το ψωμί που ζύμωνε η μάνα, το θερινό σινεμά με την καμέλια.
    Είναι οι εποχές – άκουσον άκουσον – που ζούσαμε χωρίς τάμπλετ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Τα παιχνίδια που παίζαμε στη γειτονιά χωρίς τίποτα αγορασμένο"
      Πόσο μου άρεσε αυτό και πόσο πίσω με πήγε!
      Τι ωραία παιχνίδια παίζαμε χωρίς να είναι τίποτα αγορασμένο και τώρα βλέπεις να μην έχουν τα παιδιά καμία τέτοια στιγμή.
      Πόσο λυπηρό!
      Ας προσπαθούμε όλοι οι γονείς να τους χαρίσουμε τέτοιες στιγμές, είναι τόσο μοναδικές!
      Πολλά φιλιά την καλημέρα μου Πέτρο!

      Διαγραφή
  6. Οι περισσότεροι νομίζω ως παιδιά είχαμε ανάλογα παιχνίδια της φαντασίας μας μπροστά σε παλιά ή εγκαταλελειμένα σπίτια. Είχαμε και εδώ στη γειτονιά δύο, το ένα υπάρχει ακόμα. Ευχαριστούμε για το μοίρασμα!

    Καλή εβδομαδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ψέμματα, κανένα δεν υπάρχει, πρώτα το ένα έγινε σούπερ μάρκετ και πιο πρόσφατα και το δεύτερο έγινε νηπιαγωγείο..

      Διαγραφή
    2. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πια, ούτε το δικό μου σπίτι, αλλά θα υπάρχει πάντα μέσα μου να ανατρέχω σε αυτό στα δύσκολα!
      Την καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  7. τ' αγάπησα κι εγώ τ' ηλιόσπιτό σου, Έλενά μου, με τα τόσα του μυστήρια... και ήρθαν στο μυαλό μου τα μάτια σου. εκείνα τα αθώα και τα εκστασιασμένα απ' τα κρυφά του μυστήρια...

    φιλιά κι ευχές για μια όμορφη νύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αστα Βίκυ μου ολόκληρες ιστορίες φτιάχναμε για αυτό το σπίτι.
      Είναι μοναδικές οι διαστάσεις που παίρνουν όλα στα μάτια των παιδιών.
      Να το είχαμε ακόμα αυτό. ίσως έτσι να ήταν καλύτερος ο κόσμος μας!
      Πολλά φιλιά την καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  8. Καλημέρα γλυκό Ελενάκι!
    Καλή εβδομάδα να έχουμε!

    Χαιρομαι παρα πολύ που δημοσίευσες και εδω το υπεροχο αυτο κειμενο γιατι μου αρεσε παρα παρα πολυ και με εκανε να φανταστω ολα οσα περιεγραψες!

    Μπραβο φιλη μου!

    Φιλακια πολλα! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά Κικού μου!
      Μόλις είδα ξανά την φωτογραφία του Θάνου αποφάσισα να το ξαναδημοσιεύσω!
      Είχε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου πάντα!
      Πολλά φιλιά την καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  9. Σε ευχαριστώ πολύ κορίτσι!
    Πολλά φιλιά την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τι όμορφη ανάμνηση...τι όμορφη ιστορία...
    Το ξανθό σου σπίτι! Περίεργο πραγματικά, που δεν είχατε δει κάποιον να το φροντίζει...
    Μου θύμισες τα μικράτα μου...
    Να΄ σαι καλά ΄Ελενα...
    Εύχομαι να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα....
    Πολλά φιλιά..
    **Αννιώ**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωρες ώρες σκέφτομαι μήπως είχαμε δει κάποιον και λόγω καλπάζουσας φαντασίας τον αποθούσε η μνήμη μας!
      Τι να πω!
      Πάντως θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου πάντα!
      Πολλά φιλιά Αννούλα μου την καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  11. Μπροστά από το σπίτι μου είχαμε πάντα ένα τεράστιο κτίριο. Με τα τούβλα και τα μπετά. Ποτέ δεν ξέραμε ποιοι το έφτιαξαν, γιατί το έφτιαξαν. "Σταθμό" το αποκαλούσαν όλοι. Χρόνια ολόκληρα έτσι το θυμόμουν. ( πριν λίγα χρόνια μάθαμε ότι είχε γίνει δωρεά στο δήμο , ο οποίος το έφτιαξε (επιτέλους ) και εγκατέστησε την ΕΡΑ.
    Μικρά μαγευόμασταν από τις διαστάσεις του και κει μέσα περνούσαμε τα καλοκαίρια μας.
    Οι τοίχοι ήταν όλοι γραμμένοι με κάρβουνο-από μας βέβαια. Ζωγραφίζαμε , γράφαμε, και τι δεν κάναμε. Είχε υπόγεια, τρύπες σαν λαγούμια...απορώ ακόμα πώς βγήκαμε ζωντανοί και δεν πάθαμε κάτι...κάναμε πολλά επικίνδυνα μέσα εκεί!
    Την νιώθω τη νοσταλγία σου ...στους άλλους μπορεί να μην λέει πολλά... Εγώ πάντως σε νιώθω Ελενάκι μου!
    :))) Θα μπορούσες να κάνεις αναφορά στο δρώμενο της Κατερίνας ( Βερίγκα) που ζήτησε να διηγηθούμε μια καλοκαιρινή ανάμνηση!

    Φιλάκια πολλά και καλή εβδομάδα χαρά μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το πως βγήκαμε ζωντανοί Χριστέ μου πόσες φορές το έχω σκεφτεί!!
      Κάναμε κάτι πράγματα όταν ήμασταν παιδιά που τα σκέφτομαι τώρα και λεω Χριστέ μου!!!
      Ομως δεν πάθαμε τίποτα, τώρα που τα παιδιά δεν κάνουν τέτοια πράγματα πιο πολλά παθαίνουν νομίζω!
      Πολλά φιλιά Αριστάκι μου την καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  12. Έλενά μου υπήρχε ένα πέτρινο σπίτι εκεί στο βουνό που κάναμε διακοπές... κοντά στον νερόμυλο που πήγαιναν οι γυναίκες τις φλοκάτες να τις πλύνουν.
    Στεκόταν επάνω στον γκρεμό το σπίτι να ρίχνει την σκιά του κάτω στο ποτάμι και εμείς τα παιδιά βλέπαμε οπτασίες να περιφέρονται πίσω από τα τζάμια, να κουνάνε τα κουρτινάκια, να μας φοβερίζουν και τρέχαμε τσιρίζοντας διαολεμένα στους δρόμους για να ξεφύγουμε... από τι; ούτε και ξέρω πια!
    Πόσο περίεργα όμως φαντάζουν όλα στα παιδικά μάτια και πόσα ανατριχιαστικά σενάρια πλάθουν τα παιδικά μυαλά!!

    Σε φιλώ και σου εύχομαι καλό ξημέρωμα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά τα παιδιά είναι οι καλύτεροι παραμυθιογράφοι!
      Μπορούν να φτίαξουν στο ,μυαλό τους τέρατα από το τίποτα!
      Πόσο μου άρεσε όμως όλο αυτό.
      Και πόσο έχει μείνει στην μνήμη μου με ένα χαμόγελο.
      Είναι ωραίο να οργιάζει η φαντασία σε αυτή την ηλικία.
      Πολλά φιλιά Λεβινάκι μακάρι να γνωρίσουν όλοι κάποιο τέτοιο σπίτι!
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  13. Το ξανθό σου σπίτι μου θύμισε ένα μικρό ακατοίκητο σπιτάκι που βρίσκονταν παραπλεύρως του πατρικού μου. Ήταν μέσα σε ένα μεγάλο οικόπεδο και στο πίσω μέρος του είχε ένα πηγάδι. Για πολλά χρόνια κανένα παιδί από την γειτονιά δεν πλησίαζε εκεί. Παίζαμε ολόγυρα στα διπλανά οικόπεδα μα ποτέ δεν πατούσαμε ούτε τον ριγμένο φράχτη εκείνου του οικοπέδου. Κάτι μας τρόμαζε! Στα εκατό περίπου μέτρα απέναντί του ήταν το δημοτικό σχολείο. Οι αίθουσες δεν ήταν αρκετές για να καλύψουν τους μαθητές και έτσι κάποιο καλοκαίρι το μικρό σπιτάκι επιδιορθώθηκε για να υποδεχτεί μια τάξη. Η δευτέρα τάξη μετακόμισε τελικά εκεί και λίγο πολύ όλοι περάσαμε από το μικρό σπιτάκι. Όλοι αγαπήσαμε αυτή την αίθουσα που τελικά ήταν τόσο ζεστή και καμιά σχέση δεν είχε με όσα βάζαμε στο μυαλό μας μέχρι τότε. Μέχρι να μεγαλώσουμε το συγκεκριμένο οικόπεδο έγινε τόπος συνάντησης όλων των παιδιών της γειτονιάς. Το οικόπεδο είναι φραγμένο σήμερα από τον καινούργιο του ιδιοκτήτη και το μικρό σπιτάκι υπάρχει ακόμα. Να σαι καλά Έλενά μου! Πόσα χρόνια πίσω με γύρισες σήμερα και πόσες όμορφες αναμνήσεις μου ξύπνησες! Να έχεις ένα όμορφο βράδυ! Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά Βιβίκα σε όλους λίγο πολύ υπάρχει ένα περίεργο σπίτι να θυμούνται απο την παιδική τους ηλικία.
      Πόσο χαραγμένο μένει στην μνήμη μας είναι μοναδικό.
      Και πως μπορεί να πάρει ζωή στα μάτια των παιδιών ένα άψυχο πράγμα, επίσης είναι μοναδικό.
      Αν είχαμε αυτή την ικανότητα ακόμα και όταν μεγαλώνουμε ίσως όλα να ήταν αλλιώς!
      Πολλά φιλιά την καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  14. Πολυ ωραιοι αυτοι οι παιδικοι μυθοι και τί διαστασεις παιρνουν μεσα στη φαντασια ενος παιδιου!! μας ταξιδεψες ομορφα με αυτη την ιστορια σου και μου θυμισες τα παιδικα μου καλοκαιρια, φιλια πολλα Ελενα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Nα σαι καλά Μαιρούλα μου τι όμορφη αυτή η φαντασία του μυαλού των παιδιών που οργιάζει;;
      Πολλά φιλιά την καλησπέρα μου!

      Διαγραφή
  15. Στα παιδικά μας μάτια όλα φαίνονταν τεράστια, χαοτικά και δημιουργούσαμε μύθους!
    Θα μπορούσες να φτιάξεις διήγημα με αυτή σου την ανάμνηση, αποπνέει μυστήριο!
    Καλό βράδυ φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Κατερινάκι μου γλυκό!
      Αν μπορούσαμε να γράψουμε όσα κάλπαζαν στην φαντασία μας πραγματικά θα γράφαμε τα καλύτερα διηγήματα-παραμύθια!
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  16. Τι όμορφο Ελενα μου να θυμασαι ιστορίες απο τα παιδικα σου χρόνια..!! το πως δουλεςυει το παιδικο μυαλό ειναι καταπληκτικό..χι.χι .. ολο γύρω απο μυστύρια που εξάπτουν την φαντασία .. όμορφες ξέγνιαστες στιγμές που περνάν όμως τόσο γρήγορα Ελενα μου......φιλακιααααααααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτόείναι το όμορφο με την παιδική αθώα ηλικία Ρουλάκι μου!
      Τα βλέπεις όλα αλλιώς, έτσι όπως θα έπρεπε μάλλον όλοι να τα βλέπουμε!
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  17. Τι ομορφη ιστορια!
    Στην αρχη νομιζα πως ηταν παραμυθι.
    Τα περιεγραψες ολα πολυ ωραια Ελενακι μου..
    Εγω θα σου πω οτι πολλες φορες βλεπω στα ονειρα μου το σπιτι που νοικιαζαμε και εδω και 20 χρονια φυγαμε απο εκει γιατι θα παντρευοταν η κορη του σπιτονοικοκυρη και θα εμενε αυτη εκει..
    Πολλες φορες βλεπω οτι ανεβοκατεβαινω την ξυλινη εκεινη σκαλα που οδηγουσε στα δωματια μας.. καθως και την εξωτερικη σιδερενια σκαλα στο πισω μερος του σπιτιου..
    Ισως να τα ονειρευομαι γιατι μου λειπουν οσα εζησα εκει..Γιατι οσες αναμνησεις εχω απο μωρο εκει ηταν,..
    Φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι όμορφο όμως που είναι Μαράκι να έχεις τόσες αναμνήσεις!
      Αυτά τα σπίτια τελικά υπάρχουν μέσα μας σαν να ήταν ζωντανά!
      Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να έχουν τέτοιες εικόνες και τέτοιες αναμνήσεις!
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  18. Ελένη μου καλή σου μέρα και καλή βδομάδα.
    Επί τέλους βρήκα το χρόνο να περάσω και να γνωρίσω το ξανθό σπίτι
    Παρόμοιες καταστάσεις ζούσαμε κι΄εμείς σαν παιδάκια με την φαντασία μας να οργιάζει σε κάτι που μας φαινόταν παράξενο ή δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε.
    Ειλικρινά υπέροχος ο τρόπος που εκθέτεις όλες αυτές τις εμπειρίες σου.Θαυμάσια καταγραφή των εικόνων.
    Την αγάπη μου πάντα καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά Ντένη μου για τα καλά σου λόγια!
      Τελικά νομίζω ότι όλοι έχουμε τέτοιες αναμνήσεις και εμπειρίες!
      Είναι ότι καλύτερο έχουμε να θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια!
      Σε ευχαριστώ που πέρασες, πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  19. Ελενά μου έχασα την ανάρτηση στην ώρα της αλλά έχω απολαύσει απίστευτα την διήγησή σου!! Νιώθω ξαφνικά σαν να χω βρεθεί κι εγώ εκεί, κι είμαι παιδί και φτιάχνω ιστορίες για το ξανθό σου σπίτι!!! Μου αρέσει που το νιώθεις και το θυμάσαι όπως τότε κι ας μην υπάρχει.. Εχει αποτυπωθεί τόσο μαγικά κι ονειρικά μέσα σου!!!
    Είναι καταπληκτική κι η φωτό!!! Μας ταξίδεψες!!!
    Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά θα το έχω μέσα μου πάντα αυτο το σπίτι!
      Δεν ξέρω γιατί αλλά είναι σαν να υπάρχει πάντα για μένα!
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  20. Πολύ μου άρεσε το ξανθό σου σπίτι...
    Πώς έχασα τόσες αναρτήσεις σου δεν μπορώ να καταλάβω!!...και ξανθιά δε με λες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελα βρε Μαράκι μου τι σημασία έχει!
      Εδώ θα είμαι και αύριο και μεθαύριο μέχρι να με βαρεθείτε!
      Χαχαχα!
      Φιλιά!

      Διαγραφή