-Λες πως εσύ,
είσαι καλύτερη, γιατί;;
-Γιατί είναι οι
άνθρωποι πιο εύκολοι όταν έρχομαι μικρή.
-Μμμμ μύθος
μεγάλος που τον έβγαλες εσύ
και κάνε μου την
χάρη να τον αλλάξεις στην στιγμή.
-Ξέρεις και εσύ
ότι δεν γίνεται αυτό την δεδομένη την στιγμή,
όχι από εγωισμό,
αλλά υπάρχει ανάγκη δυνατή
η νύχτα, το
σκοτάδι, έχει δύναμη πολύ,
να κρύψει και να
αλλάξει ότι η μέρα αδυνατεί.
-Και τι νομίζεις,
ότι είναι αυτό η μόνη επιλογή;
Ξέρω και εγώ να
κρύβω και μάλιστα χωρίς ντροπή.
-Αλλάζω και
καλύπτω οποιαδήποτε μορφή
που εσύ όμορφη
μέρα, στον ήλιο δίνεις
χωρίς καθόλου να
σκεφτείς.
Το κάθε πλάσμα θα
έρθει και θα μπει
μες στις
φτερούγες μου, την ησυχία για να βρει
αγάπη δίνω και
περίσσια ελευθερία που εσύ την
κλέβεις και την
δίνεις στα θηρία.
Θηρία της μέρας
που τρώνε και λυσσάνε και
ότι υστερεί με
ντόρο κυνηγάνε.
-Εκεί που
μπαίνουν όμως στις φτερούγες σου από κάτω
χίλια δεινά
μπορεί να βρουν και να ακουμπήσουν πάτο.
Το φως που έχω,
στην ψυχή τους δεν θα φτάσει
και η καρδιά τους
σε χίλια κομμάτια θα είναι έτοιμη να σπάσει.
Μείνε εκεί και
άλλο μην προχωρήσεις
Ούτε τον ήλιο μου
δεν θα μπορείς να χτυπήσεις
Θα μαλακώνω πάντα
τις καρδιές και την ψυχή
Και εσύ κυνήγα
τις σκιές σου και κάνε ευχή.
Eυχή, να μην
ξεφύγει από κανέναν, ότι είσαι απαραίτητη και εσύ.
Αυτό μου είχε βγει εντελώς αυθόρμητα κάποια στιγμή με τις ιστορίες της νύχτας που έκανε η Αριστούλα
Δεν το είχα δημοσιεύσει γιατί, υπερίσχυσε μέσα μου το ρολόι.
Είπα σήμερα να σας το δείξω.
Δεν ξέρω εσείς τι προτιμάτε την μέρα ή την νύχτα, αλλά αυτές πάντα θα τσακώνονται μεταξύ τους και θα προσπαθούν η μία να φάει την άλλη.
Η φωτογραφία μου άρεσε πολύ και είναι από το google.