To γλυκό του κουταλιού!

Η φωτογραφία είναι από το ιντερνετ.

Κάθε φορά οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια πράγματα.

Η Ειρήνη πικραμένη να ζητάει την παρηγοριά στο γλυκό του κουταλιού.

Η Ειρήνη χαρούμενη να τρώει γλυκό του κουταλιού για να γιορτάσει την χαρά της.

Η Ειρήνη προβληματισμένη να προσπαθεί να βρει την λύση μέσα στο βάζο με το γλυκό του κουταλιού.

Το Ερηνάκι που έλεγαν όλοι στην γειτονιά.

Δύσκολη ζωή, περίεργη.

Αλλά και τόσο ενδιαφέρουσα.

Το Ερηνάκι μεγάλωσε σαν το αγριολούλουδο.

Ηρθε στην ζωή από μεγάλο έρωτα δύο ανθρώπων που την λάτρεψαν, αλλά η μοίρα αυτή η άτιμη, τα έφερε έτσι και σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε μόνη της.

Όλη η γειτονιά λάτρευε αυτό το παιδί για την παράξενη ομορφιά του, την καλοσύνη και το απίστευτο θάρρος του.

Ότι και να της συνέβη στην ζωή της το αντιμετώπιζε με μία απίστευτη δύναμη και φυσικότητα όπως αντιμετωπίζουν τα ζώα τις συμφορές τους, σαν κάτι το φυσικό.

Η Ειρήνη λοιπόν μεγάλωσε με όλη την γειτονιά,  ένα κορίτσι χαριτωμένο, με σκούρο δέρμα σαν σοκολάτα γάλακτος, μακριά κατάμαυρα μαλλιά και τεράστια μάτια στο χρώμα που έχει το μέλι.

Ένα περίεργο βλέμμα  ακαθόριστο σαν να σου λέει όποτε σε βλέπει, μην φοβάσαι  τίποτα, όλα θα πάνε καλά.

Όλος ο κόσμος την λάτρευε και οι κυρίες της γειτονιάς τσακώνονταν πια θα την πρωτοπάρει σπίτι της.

Και καθόταν με όλους  μια χαρά σαν να ήταν στο σπίτι της.

Η γειτονιά όλη ήταν το σπίτι της.

Όποτε την έστελναν για κάποια δουλειά έβγαιναν όλοι από τα μαγαζιά και φώναζαν ,

-Ερηνάκι έλα να σου δώσω καραμέλα,

-Ερηνάκι έλα να παίξουμε,

-Ερηνάκι έλα να σου πάρω πορτοκαλάδα.

Όμως δεν άκουγε κανέναν αν είχε να πάει σε δουλειά.

Στον μόνο πειρασμό που δεν αντιστεκόταν ήταν στα γλυκά του κουταλιού του κύριου Μάριου, στην γωνία του δρόμου.

Όποτε την φώναζε εκείνος τα ξέχναγε όλα.

Έτρεχε, καθόταν στο μοναδικό τραπεζάκι που είχε το μαγαζί του ο κος Μάριος  και το έτρωγε με απόλυτη ευχαρίστηση.

Πότε γλυκό σταφύλι ,πότε καρυδάκι ,πότε βύσσινο.

Όλα της άρεσαν, τα λάτρευε.

Είχαν όλα μια ιστορία να της πουν, που με την σειρά της την διηγιόταν σε όλο τον κόσμο.

Έφτιαχνε ολόκληρες ιστορίες για να σου περιγράψει την γλύκα και την γεύση του κάθε γλυκού.

Την είχαν μάθει όλοι την αδυναμία της για τα γλυκά του κουταλιού και την πείραζαν.

-Ερηνάκι τι γλυκό έχει το μενού σήμερα.

-Βρε Ερηνάκι με τόσα γλυκά θα πάθεις τίποτα.

-Ερηνάκι  πόσα γλυκά έφαγες σήμερα;

Η Ειρήνη όμως δεν έτρωγε μόνο τα γλυκά, είχε μάθει και τα έφτιαχνε κιόλας από την ηλικία σχεδόν των έξι.

Έμπαινε σε όποια κουζίνα της επιτρεπόταν και ξεκίναγε την ιεροτελεστία.

Την έβλεπες και νόμιζες ότι φτιάχνει μαγικό φίλτρο.

Μάζευε δίπλα της ότι χρειαζόταν για την συνταγή και ξεκίναγε σχεδόν με χειρουργική ακρίβεια την παρασκευή του γλυκού.

Το βλέμμα της όταν έφτιαχνε τα γλυκά της απόκοσμο, δεν είχε καμία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο.

Οι κυρίες κάθονταν και την κοιτούσαν για να δουν τι διαφορετικό κάνει και βγαίνει τόσο νόστιμο το γλυκό της και εκείνες δεν μπορούσαν να το πετύχουν.

Κανείς δεν ήξερε τι έκανε και τα γλυκά της έβγαιναν τόσο νόστιμα και μυρωδάτα.

Για την Ειρήνη ιεροτελεστία δεν ήταν μόνο η παρασκευή των γλυκών αλλά και ο τρόπος που τα έτρωγε.

Ήταν μόνο εκείνη και το γλυκό που είχε μπροστά της κάθε φορά, δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω της.

Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα, ούτε έννοιες ούτε στεναχώριες, ούτε παιχνίδι, τίποτα απολύτως .

Καθόταν απέναντι στο γλυκό της σαν να ήταν άνθρωπος που τις έπαιρνε όλες τις σκέψεις τις και τις της ξαναέδινε όταν τελείωνε.

Πολύς κόσμος έλεγε ότι κάποιος την είχε μαγέψει όταν ήταν μικρή.

Άλλοι έλεγαν ότι η μητέρα της έτρωγε μόνο γλυκά του κουταλιού όταν ήταν έγκυος.

Είχαν βγει πολλές ιστορίες  για το πάθος της Ειρήνης για τα γλυκά του κουταλιού.

Με ένα γλυκό του κουταλιού οι πίκρες της, με ένα γλυκό του κουταλιού οι χαρές τις, με ένα γλυκό του κουταλιού όλα στη ζωή της.

Μοναδικό κορίτσι το Ερηνάκι.

Σαν γλυκό του κουταλιού η ζωή της άλλες φορές γλυκιά, άλλες φορές ξινή, άλλες φορές λίγο πικρή σίγουρα όμως μοναδική!

Υ.Γ.  Το Ερηνάκι  είναι ένα κορίτσι αληθινό, που έφτιαξα από ιστορίες της γιαγιάς μου από την Σμύρνη και πήρε σάρκα και οστά στο μυαλό μου και στην φαντασία μου.

Το είχα αναρτήσει στο ΕΞΙ αλλά ένα γλυκό του κουταλιού, (μην ακούς Αριστέα) με έκανε να το ξαναθυμηθώ.

Ελπίζω να σας αρέσει!

Μπράβο στην Εθνική μας!!!

Χίλια μπράβο στην Εθνική Ελλάδος για την επιτυχία τους εχθές το βράδυ.Πραγματικά έπαιξαν πολύ καλά και άξιζαν να περάσουν στους 16.

Απίστευτη χαρά έχουμε όλοι και τους ευχόμαστε καλή συνέχεια!

"Αιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ΄ρθει ανάποδα ο ντουνιάς!!!"

Το ξανθό σπίτι!

Αυτό το σπίτι από μικρή που ήμουν, μου προκαλούσε δέος και φόβο μαζί.

Λαχτάρα να μπω μέσα αλλά και άγχος μήπως όταν μπω μέσα δεν είναι πια τόσο μαγικό όσο ήταν.

Ήταν στο μέρος όπου πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου σαν παιδί.

Στο τέλος του δρόμου που έμενα ανοιγόταν μία τεράστια πλατεία.

Η πλατεία που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε ατελείωτες ώρες.

Τεράστια στα παιδικά μου μάτια η πλατεία, όχι και τόσο τεράστια τώρα πια που την βλέπω με τα μάτια της ηλικίας μου, ότι και αν σημαίνει αυτό.

Εκεί που τελείωνε λοιπόν αυτή  η πλατεία επιβλητικό και πανέμορφο το ξανθό σπίτι.

Ξανθό σπίτι το έλεγα γιατί έτσι μου ήρθε κάποια στιγμή ξαφνικά.

Ήταν μια φίλη μου δίπλα μου μια μέρα που το κοιτούσαμε, η Πόπη, που είχε τα πιο καταπληκτικά ξανθά μακριά μαλλιά και όταν το είδα να το χτυπάει ο ήλιος της λέω,

-Κοίτα Πόπη, το σπίτι έχει το ίδιο χρώμα με τα μαλλιά σου, είναι το ξανθό σπίτι.

Και έτσι έμεινε στην παρέα ως το ξανθό σπίτι.

Λοιπόν αυτό το σπίτι είχε κάτι μοναδικό ήταν ακατοίκητο και κανείς δεν το πίστευε, γιατί ήταν τόσο  καθαρό και περιποιημένο σαν να ζούσε κάποιος μέσα κρυφά και το πρόσεχε.

Μαγική σκέψη για τα παιδιά της ηλικίας μου, οχτώ χρονών τότε.

Είχαμε φτιάξει απίστευτες ιστορίες για φαντάσματα που το πρόσεχαν, για μια νεράιδα που ζούσε μέσα και έκανε τα λουλούδια τόσο όμορφα, για μάγισσες που κρατούσαν φυλακισμένα μικρά παιδιά και άλλα τέτοια ωραία παραμύθια της παιδικής ανεξέλεγκτης φαντασίας.

Αυτό το σπίτι για μένα είχε και κάτι άλλο μοναδικό.

Ήταν ένα σπίτι με περίεργη θέση.

Τι εννοώ.

Ήταν εκεί ακριβώς που τελείωνε η πλατεία σαν φυσικό οχυρό.

Σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν ο προστάτης της πλατείας από οτιδήποτε ξένο.

Σε όποιο σημείο και αν καθόσουν, δεν έβλεπες το δρόμο από πίσω, ένοιωθες ότι κάποιος το τραβούσε κάθε φορά που κοιτούσες, όπως το παθαίνεις με τις εικόνες που όπου και αν σταθείς απέναντί της, νομίζεις ότι σε κοιτάει ο Άγιος κατάματα.

Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να πηγαίνουμε από την μία μεριά της πλατείας στην άλλη και να διαπιστώνουμε πάντα το ίδιο, ότι δεν βλέπουμε το δρόμο.

Αυτό το σπίτι ήταν διώροφο με  βεράντες στα πλαϊνά που δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους και είχαν σκαλιστές μαρμάρινες σκάλες που κατέληγαν στον κήπο.

Σκεπή με κατακόκκινα κεραμίδια και δύο μικρά κόκκινα παράθυρα σαν μάτια που σε κοίταγαν.

Ακόμα δύο κόκκινα, μεγάλα αυτή τη φορά παράθυρα στο μέσω του σπιτιού και η πόρτα του σπιτιού  μικρή, περίεργα μικρή, που επίσης μας φούντωνε την φαντασία για νάνους και νεράιδες.

 Δεν είχε κάτι τρομερό από άποψη αρχιτεκτονικής αλλά η αίσθηση που άφηνε ήταν ότι ήταν ένα μοναδικό σπίτι ,μοναδικό στην κυριολεξία.

Γύρω γύρω είχε ένα κήπο όχι πολύ μεγάλο, αλλά και αυτός ήταν περίεργος γιατί δεν είχε αρχή και τέλος.

Σε όλα τα σπίτια ο κήπος σε κάποιο σημείο τελειώνει και αρχίζει το πλατύσκαλο και οι τοίχοι του σπιτιού.

Ε σε αυτό το σπίτι δεν τελείωνε ο κήπος συνεχιζόταν μέχρι την πόρτα τόσο κολλητά που νόμιζες ότι ο κήπος συνεχίζετε και μέσα στο σπίτι.

Μοναδικά όλα στο ξανθό μου σπίτι.

Είχα λοιπόν μεγάλη αγάπη σε αυτό το σπίτι και πάντα ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι.

Όταν ήμουν παιδί παίζαμε δίπλα στο σπίτι ανενόχλητοι από την φασαρία του δρόμου, εκεί πάντα με τα όμορφα λουλούδια στον κήπο του και τα φανταστικά πλάσματα που το κατοικούσαν.

Όταν μεγάλωσα ένα μυστήριο σπίτι που με τραβούσε απίστευτα ,χωρίς να μου κάνει εντύπωση η επιρροή που είχε επάνω μου.

Δεν μπήκα ποτέ μέσα σε αυτό το σπίτι και πραγματικά δεν ξέρω αν θα έμπαινα αν κάποιος μου άνοιγε την πόρτα.

Είχα πάντα λίγο την αίσθηση ότι δεν θα ήθελα να μπω σε αυτό το σπίτι ποτέ.

Δεν ξέρω για ποιο λόγο επειδή πίστευα ότι έτσι έπρεπε να γίνει.

Ίσως επειδή φοβόμουν να μπω για να μην χαλάσω αυτό το μύθο των παιδικών μου χρόνων.

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο.

Το ξανθό μου σπίτι δεν υπάρχει ακόμα, αλλά ακόμα και αν υπήρχε δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι για μένα.

Θα είναι πάντα μέσα στην ψυχή μου σαν το μυστηριώδες μαγικό καταφύγιο των παιδικών μου ονείρων και θα την φιλάω αυτή την εικόνα για πάντα μέσα μου.

Ήταν το ξανθό μου μαγικό σπίτι!

Αυτό το κείμενο το είχα γράψει παλιά στο ΕΞΙ και μου άρεσε πολύ!

Σκαλίζοντας τις φωτογραφίες μου, είδα την καταπληκτική αυτή φωτογραφία που είχα δει στον Θάνο και που από εκείνη δημιούργησα το κείμενο αυτό.

Μου την χάρισε για να την βάλω στο κείμενό μου και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!

Όλοι έχουμε κάτι που έχει δεθεί με τα παιδικά μας χρόνια για μένα ήταν αυτό το σπίτι που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου.

Εσείς τι έχετε που έχει μείνει για πάντα στην μνήμη σας, από την παιδική σας ηλικία;